Türkiye organize terör eylemleri ile 1980’li yıllarda tanıştı. 1976 yılında Ankara’da birkaç eylem yapan küçük bir gurup 1979 yılında partileşerek kendilerine PKK dediler. 12 eylül 1980 darbesine kadar 213 sivil olmak üzere 243 kişiyi öldürdüler. 1984 yılında ise Şemdinli ve Eruh’ta köy ve karakol basarak bir polis memuru şehit edildi. O günden bu yana, zaman zaman azalan zaman zaman artan eylem sayısıyla 40 bin kişiden fazla sivil ve devlet görevlisi terör örgütü tarafından şehit edildi. 2000’li yılların başında bitme noktasına getirilen örgüt bu tarihten sonra yeniden güç topladı. PKK’nın yanında Türkiye ayrıca ASALA terör örgütünün diplomatlarımızı şehit eden eylemlerine tanık oldu. Son birkaç yıldır ise PKK dışında IŞİD  terör örgütü de toplumsal barışımıza yönelik vahşi ve kanlı eylemler gerçekleştirmektedir. 

 

Büyük Ortadoğu Projesi’nin uygulayıcıları 2010 yılında Suriye’ye çullandıklarında, Türkiye de dış politikasında “Yurtta sulh Cihanda sulh” ilkesinden vazgeçerek, yeniden Osmanlı hayaliyle Ortadoğu’da etkin olmak hevesine kapıldı. Bu nedenle olsa gerek, Batılı istihbarat örgütlerince kurulan, Suud-Katar kaynaklarıyla beslenen İslami görünümlü terör örgütleri sempatiyle karşılandı. 

 

Ne yazık ki bu sempati, sınırların denetimsizliği, sempatizanların  rahatça hareketi, eğitim ve eleman toplamada bir engelle karşılaşmamaları gibi örgütün Türkiye içerisinde yapılanmasına ve yerleşmesine neden oldu. İlgili kurumlarca bilinen ve takip edilen örgüte karşı etkili ve sonuç alıcı operasyonlar yeterli boyutta yapılamayınca, yine sosyal, kültürel ve dini alanlarda gerekli tavırlar yeterli düzeyde olmayınca bombaların patlamasıyla karşılaşmak mukadder hale gelmiştir.