Ehli Beyt İmamlarının 9. parlayan yıldızı Hz. İmam Muhammed Takiy (as)'ın şehadet yıldönümü başta Irak'ın başkenti bağdat olmak üzere dünyanın bir çok bölgesinde düzenlenen matem töreniyle anıldı.
Türkiye'de ise İstanbul başta olmak üzere Iğdır, Kars, Ağrı Taşlıçay, Ankara, İzmir, Manisa, Tekirdağ, Çorum, Bursa ve diğer birçok ilde düzenlenen madem töreniyle anıldı.
İstanbul'da Zeynebiye Camii başta olmak üzere, Bağcılar İmam Ali, İkitelli Hz. Ebu Talip, Şahintepe İmam Rıza, Tahtakale Hz. Zeynebi Kübra, Esenyurt İmam Hasan, Bayram Tepe Alemdar, Güneşli Ehli Beyt camilerinde tören düzenlendi. Düzenlenen törenlerde İmam Muhammed Takiy (as)'ın çileli hayatı anlatıldı mersiyeler okunarak sine vuruldu. Törenler okunan dualarla son buldu.
İmam Muhammed Taki (a.s)
Hz. İmam Muhammed b. Ali (a.s), sekizinci imamın oğludur, en ünlü lakabı Taki'dir. Bazen de Cevad ve ibn-ür Rıza lakabıyla anılır. Hicretin 195. yılında Medine'de dünyaya geldi. Şia rivayetlerine göre hicretin 200. yılında, Abbasi halifesi olan Mu'tasım'ın tahrikiyle İmamın kendi hanımı olan Me'mun'un kızı vasıtasıyla zehirlenip şehit edildi ve Kazimiye'de büyük babası olan yedinci imamın türbesinin yanında defnedildi.
Değerli babasından sonra Allah'ın emri ve önceki imamların bildirmeleri üzerine imamet makamına ulaştı. Babası şehit olurken kendisi Medine'de idi. Me'mun'un emriyle hilafet merkezi olan Bağdat'a getirildi. Zahirde bir çok ilgi ve muhabbet gösterdiler. Hatta Me'mun, kızını imamla evlendirip, imamı Bağdat'ta kalmaya mecbur etti. Bu vesileyle imamı içten ve dıştan göz altına aldı.
Bir süre sonra imam (a.s) Me'mun'dan izin alarak Medine'ye döndü ve Me'mun ölünceye kadar Medine'de kaldı. Me'mun'dan sonra Mu'tasım hilafeti ele geçirince, tekrar imamı (a.s) Bağdat'a çağırttı ve orada göz altında bulundurdu. Daha sonra Mu'tasım'ın tahriki üzerine, imam hanımı tarafından zehirlenip şehit edildi.[1]
[1]- İrşad- Müfid, s.297. Usul-u Kafi, c.1, s.492-497. Delail-ul İmame, s.201-209. Menakıb-ı İbn-i Şehraşub, c.4, s.377-399. Fusul-ul Mühimme, s.247-258. Tezkiret-ül Havas, s.358.
