Ehlibeyt imamlarının dördüncüsü olan İmam Zeynelabidin'in (as) adı Ali'dir.  Enn meşhur lakapları, Zeynelabidin ve Sec-cad'dır.

Hicret'in 38. yılı,  cemaziyülevvelin ortasında Medine'de dünyaya geldi. Babası, şehitler efendisi İmam Hüseyin (a.s) ve annesi de, Şehribânu Hatun'dur.

İmam Seccad'ın (a.s) akrabalarından biri bir grup insanın yanında ona yakışmayan sözler sarf etti ve çekip gitti. İmam Seccad orada bulunanlara hitaben şöyle buyurdu:

Onun dediği sözleri duydunuz. Şimdi benimle gel-menizi ve benim ona vereceğim cevabı duymanızı istiyorum.

Orada bulunanlar şöyle dediler: "Sizinle geliriz; fakat o adam size o sözleri söylediğinde, biz ve siz onun cevabını verseydik, daha iyi olmaz mıydı?"

İmam Seccad (a.s) sabretmelerini söyleyerek onlarla birlikte o adamın evine doğru yola koyuldu. Yolda müminlerin sıfatlarını açıklayan bir ayeti okumakta ve şöyle buyurmaktaydı:

Onlar… öfkelerini yenerler ve insanların kusurlarını bağışlarlar. Hiç kuşkusuz Allah iyilik yapanları sever. ( Âl-i İmrân Suresi, 134.)

Oradakiler bunu duyunca, İmam'ın oraya o adamın yap-tığının karşılığını vermek için gitmediğini anladılar.

Adamın evine vardılar ve İmam onu çağırtarak şöyle demelerini istedi: "Ona Ali b. Hüseyin'in geldiğini söyleyin."

Adam İmam'ın ona yaptığının karşılığını göstermek için geldiğini zannetti ve buna hazırlıklı olarak dışarı çıktı.

İmam şöyle buyurdu:

Kardeşim! Sen biraz önce bana geldin ve bana bazı sözler söyledin. Söylediğin sıfatlar bende varsa, Allah'tan beni affetmesini istiyorum. Fakat eğer bende bunlar yoksa, Allah'tan seni affetmesini diliyorum.

İmam'ın bu büyüklüğü ve yumuşaklığı adamı utandırdı ve adam öne çıkarak İmam'ı alnından öptü ve şöyle dedi: "Söylediklerimin size değil, kendime daha çok yakıştığını iti-raf ediyorum."

- İmam Cafer Sadık (a.s) şöyle buyurur:

Medine'de insanları boş şeylerle eğlendirip güldüren bir soytarı vardı. Bu adamın kendisi şöyle derdi: "Ben bu ana dek Ali b. Hüseyin'i (a.s) güldürmeyi başaramadım." Bir gün İmam'ın yanından geçerken, abasını sırtından çekerek alıp gider. İmam onun bu çirkin davranışına aldırmaz. Ama İmam'ın yanındakiler abayı ondan alır ve geri getirirler. İmam: "Bu a-dam kim?" diye sorar. Orada bulunanlar: "İnsanları güldüren bir soytarıdır." diye cevap verirler. İmam şöyle der: "Allah'ın öyle bir günü vardır ki, o günde boş işler yapan ve boş konuşanlar, yaptıkları işlerin zarardan başka bir şey olmadığını anlayacaklardır."

- Zeyd b. Üsame ölüm döşeğindeydi. İmam Seccad (a.s) onu ziyarete gitti. Zeyd ağlıyordu. İmam (a.s): "Neden ağlıyorsun?" diye sordu. Zeyd dedi ki: "On beş bin dinar borcum var ve malvarlığım bunu ödemeye yetmiyor." İmam şöyle buyurdu: "Ağlama, senin borcunu ödemek bana aittir, hepsini ödeyeceğim." Öyle de oldu ve İmam (a.s) onun bütün borcunu ödedi.

- İmam Seccad (a.s) geceleri Medine yoksullarına ve fa-kirlerine kendini tanıtmadan gizlice yiyecek götürür ve onlara malî yardımda bulunurdu. Ancak ölümünden sonra, onlara gizlice yiyecek getirenin Ali b. Hüseyin (a.s) olduğunu anladılar. Yine İmam'ın vefatından sonra yüz yoksulun geçiminin o Hazret tarafından sağlandığı ve kendilerinin de onu tanımadığı anlaşıldı.

- İmam Seccad'ın (a.s) kız kardeşinin çocuklarından biri şöyle diyordu:

Annem daima bana dayım Ali b. Hüseyin (a.s) ile muaşerette bulunmamı tavsiye ederdi. Onun yanına her vardığımda, yeni bir şeyler öğrenirdim. Bazen o-nun Allah'ın huzurundaki korkusu ve alçakgönüllülüğü bende kalbî bir korku ve alçakgönüllülük uyandırırdı, bazen de onun sonsuz ilminden faydalanırdım.

- İmam Bâkır (a.s) şöyle buyururdu:

Babam namaz esnasında büyük padişahın önünde duran bir köle gibi dururdu. Allah korkusundan titrer, rengi kaçar ve namazını, kılacağı son namazmış gibi hakkın divanında dururdu.