Hz. Ali Ekber (as) Hicretin 33. Yılında 11 Şaban tarihinde dünyaya geldi. babası, Şiaların üçüncü imamı olan İmam Hüseyin (a.s) ve annesi ise, Leyla binti Ebu Mürre’dir.[1]
Tarihi kaynaklarda lakabının “Ekber” ve künyesinin ise, “Ebu’l Hasan” olduğu geçmiştir. [2]
İmam Hüseyin (a.s), çocuğunun adını “Ali” koymuş ve bu şekilde İmam Ali’nin (a.s) adını koymuş ve bu şekilde İmam Ali’nin (a.s) adını ortadan kaldırmak isteyen veya silinmesi için gayret sarf edenlerle mücadele etmiştir. İmam Hüseyin (a.s) yalnızca bu oğlunun adını değil, her üç oğlunun da adını “Ali” koymuştur. [3]
Doğumu
Hicretin 33. yılında Şaban ayının 11’inde Medine’de dünyaya gelmiştir. Denildiğine göre dış görüntüsü ve ahlaki yapısı Hz. Peygamber-i Ekrem’e (s.a.a) çok benzemekte idi.
Dış görünüşü çok heybetli olup, mübarek yüzü ay gibi parlamaktaydı. Çok yakışıklı ve güzel çehreli idi. Açık tenli ve kırmızıya çalan rengi, iri ve siyah gözleri, uzun kirpikleri olup, fiziği orantılı ve dengeli, sine ve omzu ise genişti.
Hızla yol yürür ve yol yürüdüğünde sanki yamaçtan iner gibi yürür veya bir taşın üzerinden aşağı iner gibi yürürdü. Birisine doğru döndüğünde tüm bedeni ile dönerdi. Gökten ziyade daha çok yere bakardı. Kendisinden misk ve amber kokusu yayılırdı.[4]
Bundan dolayı İmam Hüseyin (a.s) onu, yaratılış, huy, ahlak, ruhsal özellikler, konuşma ve sosyal davranışlarda Hz. Resulullah’a (s.a.a) en çok benzeyen kişi olarak tanıtmıştır.[5]
Ancak bazı Şia âlimleri Hz. Ali Ekber’in (a.s) İmam Seccad’ın (a.s) küçük kardeşi olduğunu açıklamışlardır.[6] Bu görüş Merhum Tusteri tarafından tenkit edilmiştir.[7]
Aşura Vakıasında olağanüstü cesaret ve fedakârlık sergilemiş ve Yezid ordusuna karşı savaşırken Kerbela sahrasında şehit olmuştur. Nakledilen rivayetlere göre, Aşura’da şehit olan Ben-i Haşim’den ilk kişidir.
Hicretin 61. yılında Muharrem ayının 10’unda Aşura hadisesinde babası ve çok sayıda Ben-i Haşim’le birlikte Kerbela’da şehit olmuştur.[8] Kabr-i şerifleri Kerbela’da değerli babası İmam Hüseyin’in (a.s) kabrinin ayak ucundadır. Ulema, Hz. Ali Ekber’in (a.s) “Ekber” lakabı ile İmam Hüseyin’in (a.s) en büyük oğlu olduğunu rivayet etmiştir.[9]
Ali Ekber (a.s )'ın ahlaki faziletleri
İmam Hüseyin (a.s )'ın doğru terbiyeti Ali Ekberin en üstün faziletlere ulaşmasına neden olmuştu.soylu bir aileden gelmek, sahih eğitim ve ilmi ortam gibi bir insanın yetişmesi için gereken bütün faktörler Ali Ekber için bir arada bulunuyordu. Ahlak ve davranışları, haya ve metaneti mükemmel düzeydeydi. Davranışları ve hareketleri Resullaha benziyordu , şahsiyet ve siması Peygamber Efendimizi hatırlatıyordu. Ali Ekberin babasına karşı saygısı, edebili davranışı ve muhabbeti hayatının her lahzasında kendini gösteriyordu ve Aşura günü zirveye ulaştı.
Velayet anlayışıyla eğitilmiş olması onu her durumda babasına hizmet ve itaat edecek kıvama getirmişti. .
Ali Ekberin viladeti ve Gençlik günü
Gençlik ömrün baharı ve yaşamın coşkulu mevsimidir. Hayatın hiç bir dönemi gençlik çağı gibi canlı ve diri değildir hiç bir insan gençliğinde ki güç ve enerjiye sahip olduğu kadar başka bir dönemde güçlü değildir. Bir çok başarılar ve yetenekler gençlik döneminde elde edilir ve bir çok istekler ve arzular ancak gençlik yaşında gerçekleşir. Gençlik sadece bir kez insana verilmiştir ve bu fırsat elden geçince birdaha geri dönmez.
Gençlerin örnek alabileceği genç bir usveye ihtiyacı vardır .Kurani kerim İnsanlık için bir örnek göstermiştir "و لکم فی رسول الله اسوه حسنه" Allah'ın insanlık için örnek kıldığı Resullah'a ahlaki ve davranışsal olarak benzeyen herkes de ona benzemesi hasabıyla bizim için örnektir.
İmam Hüseyin (a.s ) evladı Ali Ekberi Resullaha en çok benzeyen kişi olarak tanımıştır ve buyurmuştur :"Her ne zaman Resullah'ı özleseydik Ali Ekbere bakıyorduk."
Eğer bir kimse Hz Muhammed Mustafa'nın ahlak, kemalet ve güzel simasına aşık olduğunu dile getiriyorsa Ali Ekberi tanıyarak ve onun izinde giderek Resullaha kavuşabilir.
Dipnotlar
[1]- Makatilu’t-Talibin, s. 86; Ebu Mihnef, Vakatu’t-Taf, s. 276; Yakubi, Tarih-i Yakubi, c. 2, s. 184.
[2]- Ebu’l Ferec-i İsfahani, Makatilu’t-Talibin, s. 86.
[3]- Maali Sibteyn, c. 1, s. 206.
[4]- Fersanu’l Heyca, s. 293 ve 294.
[5]- Seyyid İbn-i Tavus, Luhuf, s. 139; Harezmî, Maktelu’l Hüseyin (a.s), c. 2, s. 34.
[6]- Şeyh Müfid, el-İrşat, c. 2, s. 114; Şeyh Tusi, Rical, s. 76.
[7]- Kamusu’r-Rical, c. 7, s. 419 – 420
[8]- Es-Semavi, Muhammed b. Tahir, Selahşuran Taf, s. 61.
[9]- Tesmiyetu Men Katlu Maa’l Hüseyin (a.s), Sayı: 8; İbn-i Saad, Tabakat, c. 5, s. 211; Taberi, Tarihu’l Umem ve’l Muluk, c. 5, s. 446; Belazuri, Ensabu’l Eşraf, c. 3, s. 361.
