Euro Bölgesi’nin kamu borçları krizi bundan tam üç yıl önce Atina’da patlak vermişti. Bütçeyi dengelemek için uygulanan sıkı tasarruf programları ekonomik verimin ve vergi gelirlerinin azalmasına neden oluyor.

Ek borçlanma ihtiyacı azalsa bile borç stoku büyümeye devam ediyor. Bütün ortak para bölgesi üyeleri için borçların kısmen silinmesinin gündeme gelebileceği belirtiliyor.

Özel hanelerin kazandığından fazlasını harcamaması en iyisidir. Devletlerin, hele uzun vadeli yatırımlar için borçlanması ise yararlı olabilir. Çünkü devletin yaptığı yol ve okullar gelecek nesillere de kalır.

Ne var ki politikacılar borçlanmayı prensip haline getirip seçim vaatlerini borç parayla finanse etmeye alıştı. Alman devletinin borçları 1950 yılında 20 milyar Mark’ı ancak buluyordu. Geçen yıl bu rakam iki trilyon Euro’nun üzerine çıktı. Euro Bölgesi’nin borç stoku 1997 yılından bu yana iki katından fazla arttı. Diğer ülkeler de uzun yıllar Almanya gibi düşük faiz oranlarından yararlanabildikleri için ucuz borçla yaşamaya kendilerini alıştırdılar. Bu tatlı rüya Yunanistan kriziyle birlikte kâbusa döndü.

Toplam 240 milyar Euro’luk iki kurtarma paketi hazırlandı. Özel kreditör alacaklarının 100 milyarını gözden çıkarmak zorunda kaldı. Yunanlar kemerleri iyice sıkıp bütçe açığını 2009’dan günümüze kadar Gayrı Safi Yurtiçi Hâsılanın %14’üne düşürdüler. Ama Yunanistan henüz düzlüğe çıkabilmiş değil. Birikmiş borçların milli gelire oranı yeniden %160 sınırını zorlamaya başladı. Krizden önce de borç stoku bu oranlarda seyretmekteydi.

Bunun nedeni, Yunan ekonomisinin 2008 yılından bu yana %20 oranında küçülmüş olması. Borç toplamı aynı da kalsa, milli gelire göre borçlanma oranı ekonomik daralma nedeniyle artıyor.