Birisiyle babam Hayder-i kerrar'ın şehrinde Necef el-eşref'te tanışıyorsun.

Yarım asır arkadaş, yoldaş, sırdaş, derttaş, davadaş ve kardeş oluyorsun yarım asır acını da sevincini de onunla paylaşıyorsun, sırlarını da ona açıyorsun.

İçini ona döküyorsun. Sabır taşın oluyor. Yarım asır acı tatlı hatıralarını onunla birlikte yaşıyorsun.

Yarım asır beraber ağlayıp beraber gülüyorsun sanki onsuz ağlamak da gülmek de eksik oluyor.

O senin yarım asırlık sadıykın , refıykın, dostluktaki samimiyete halel tozu kondurmayan halîlin oluyor.

Onsuz ne dertlerin paylaşılıp küçülüyor, ne de mutluluğun büyüyüp kemale eriyor.

Onsuz sanki aşkını bile yaşayamazsın... Ona çok alışmış adeta tiryakisi olmuşsun.

Onunla yapamadığın şeyse küsülü kalmak. Onunla iki gün küs kalmayı başaramazsın.

O da bunu hiç başaramaz. Derken o seni aniden hiç bir sebep göstermeden bırakıp gider.

Hem de tek bir kelime el veda bile demeden. Çok ağır gelir be dostum çook... İnanın çok acı veriyor...

Sana iki gün küs kalmayı başaramayan bu dost ayrılmadan önce sana karşı konuşmama orucuna giriyor.

Uzunca bir zaman seninle hiç konuşmuyor. Sanki seni bu feci ayrılığa hazırlamak içindi.

Yoksa o seni bunca süre konuşturmazlık yapmazdı yapamazdı...

Ama zehirden daha acı gerçek şu ki o seni bıraktı ve gittii.

O seni terketti...