1- "Kim halis ibadetini Allah'a doğru çıkarırsa, Allah Teala da en iyi maslahatını ona indirir."[1]

Biz Ehl-i Beyt!

2- "Hamd edin O Allah'a ki, azamet ve nurundan dolayı göklerde ve yerde olanlar, O'na ulaşmak için vesile aramaktalar; biz (Resulullah'ın Ehl-i Beyt'i), Allah'ın yaratıkları arasında vesilesi, seçkin kulları, kutsiyetinin odakları, açık delilleri ve göndermiş olduğu peygamberlerin varisleriyiz."[2]

Gerçek Mutlu

3- "Gerçek mutlu, Ali'yi hayatında ve ölümünden sonra seven kimsedir."[3]

Güler Yüzlülük

4- "Müminin güler yüzlü olması, onu cennete götürür. İnatçı düşmanın güler yüzlü olması ise onu cehennem ateşinden korur."[4]

En İyiniz...

5- "Sizin en iyiniz, büyüğüne karşı daha yumuşak davrananınız ve hanımlarına daha şefkatli ve bağışlayıcı olanınızdır."[5]

Kadınlar İçin Daha Hayırlı Olan

6- "Kadınlar için daha hayırlı olan; erkekleri görmemeleri, erkeklerin de onları görmemeleridir."[6]

Kadının Rabbine En yakın Olduğu An!

7- Resulullah (s.a.a) ashabından; "Kadın nedir?" diye sordu. Ashap; Kadın, avrattır (örtülmesi gereken bir uzuv ve namustur) dediler. Resulullah; "Ne zaman Rabbine daha yakın olur?" buyurduğunda artık cevabını bilemediler. Fatıma (a.s) bunu duyduğunda şöyle dedi: "Kadının Rabbine en yakın olduğu zaman, evinin içinde olduğu zamandır." Bu sırada Resulullah (s.a.a); "Fatıma bedenimin bir parçasıdır." buyurdular.[7]

Annenin Hizmetinde Olmanın Değeri

8- "Sürekli annenin hizmetinde ol. Çünkü cennet onun ayakları altındadır."[8]

Dünyadan Üç Şeyin Sevimli Olması

9- "Dünyanızdan üç şey benim için sevimlidir: Allah'ın Kitabını (Kur'an'ı) okumak, Resulullah (s.a.a)'in yüzüne bakmak ve Allah yolunda infak etmek."[9]

Oruç Tutmanın Dikkat Edilmesi Gereken Şeyler

10- "Oruç tutan, dilini, kulağını, gözünü ve diğer organlarını haramdan korumazsa, o tuttuğu oruç ne derdine değer ki!"[10]

Sofra Adabı

11- Sofranın, her Müslüman'ın bilmesi gereken on iki adabı vardır. Bunlardan dördü farz, dördü müstehap, dördü de edeptendir.
Farz (gerekli) olanlar şunlardır: Nimetin asıl sahibini tanımak, vermiş olduğu nimete razı olmak, yemekten önce onu anmak (bismillah demek), yemeğin sonunda O'na şükretmek.
Müstehap olanlar da şunlardır: Yemekten önce abdest almak, sol taraf üzerine oturmak, (oturarak yemek), üç parmakla yemek.
Edepten olanlar da şunlardır: Önünde olandan almak, lokmaları küçük tutmak, yemeği iyi çiğnemek, yemekte başkalarının yüzüne az bakmak."[11]

Önce Komşu!

12- İmam Hasan (a.s) annesi hakkında şöyle demiştir:
"Annem Fatıma'nın bir Cuma gecesi, kendi mihrabında sabaha kadar rüku ve secde (ibadet) halinde olduğunu, mümin erkek ve kadınların isimlerini anarak onlara çok dua ettiğini, fakat kendisi hakkında hiç dua etmediğini gördüm. Bunun üzerine anneme; "Anne! Neden başkaları hakkında dua ettiğin gibi kendi hakkında dua etmiyorsun?" dedim. Şöyle cevap verdiler: "Yavrum! Önce komşu, sonra insanın kendisi."[12]

Soruyu Yanıtlamanın Mükafatı

13- Bir kadın Hz. Fatıma (a.s)'ın huzuruna gelip; "Benim zayıf bir annem vardır, namazda bilmediği bir şeyle karşılaşmış, cevabını öğrenmem için beni size gönderdi." dedi. Hz. Fatıma (a.s) onun sorusunu cevaplandırdı. O, ikinci bir soru sordu. Hz. Fatıma onu da cevaplandırdı. Sonra bir soru daha sordu; böylece on soru sordu ve cevaplarını aldı. Sonra çok soru sorduğundan: "Size fazla zahmet vermiş olmayayım ey Allah Resulünün kızı" dedi.
Hz. Fatıma (a.s); "Sormak istediğin ne varsa sıkılmadan sor. Acaba ağır bir yükü bir gün boyunca damın üzerine çıkarmak için bin dinar ücret alan adama, yapacağı iş zor gelir mi?" diye sordu. Kadın; "Hayır, gelmez" dedi. Hz. Fatıma (a.s) şöyle devam etti: "Ben senin her sorunu yanıtlamama karşılık, yerle arşın arasını dolduracak inciden daha fazla bir mükafatla mükafatlandırılacağım. Bu nedenle bu iş bana asla zor gelmemelidir."[13]

Allah'ım...

14- "Allah'ım, beni verdiğin rızka kanaatkar eyle, ayıplarımı ört, yaşattığın sürece afiyet ver bana, canımı aldığında bağışla beni, bana rahmeyle. Allah'ım, bana mukadder kılmadığın şeyi elde etmek için beni yorma (uğraştırma) beni; mukadder kıldığın şeye ulaşılmayı bana kolaylaştır.
Allah'ım, benim için baba-anamı ve üzerimde hakkı olan herkesi en iyi mükafatınla mükafatlandır. Allah'ım, bütün vakit ve çabamı yarattığın gaye doğrultusunda sarf etmemi sağla, vereceğini üstlendiğin şeyi elde etmek için çaba sarf etmekle meşgul etme beni, mağfiret diliyorum senden, (öyleyse) beni cezalandırma, senden istiyorum (öyleyse) beni mahrum bırakma.
Allah'ım, nefsimi bana küçük göster; kendi makamını benim nazarımda büyült; itaatini, senin rızanı kazandıracak şeyleri yapmayı ve seni gazaplandıracak şeylerden uzak durmayı ilham eyle bana; ey merhametlilerin en merhametlisi!"[14]

Baba Evinden Göçmekle Kabir Evine Göçmeyi Hatırlaması

15- İmam Ali (a.s) evlendiği gece Hz. Fatıma (a.s)'ı üzgün görünce; "Neden rahatsızsın?" diye sordu. Hz. Fatıma (a.s) şöyle cevap verdi: "Ömrümün tükendiği ve kabir evine konulacağım zamanı hatırladım. Babamın evinden bu eve göçmem, buradan kabir evine göçeceğimi hatırlattı bana. Allah aşkına gel de bu gece namaza durup birlikte Allah'a ibadet edelim..."[15]

Kocasını Zorluğa Düşürmekten Kaçınması

16- Bir gün Hz. Ali (a.s) sabahleyin; "Ya Fatıma! Yanında bana kahvaltı verecek bir şey var mıdır?" diye sordu. Hz. Fatıma (a.s) cevaben şöyle dedi: "Hayır! Babamı peygamberlik, seni de vasilikle üstün kılan Allah'a and olsun ki, yanımda sana kahvaltı verecek bir şey yoktur; iki gündür ki yanımda, seni kendime ve iki oğlum Hasan ve Hüseyin'e tercih ettiğim şeyden başka bir şey yoktur." Hz. Ali (a.s) Fatıma'nın aç kaldığını öğrenince; "Ya Fatıma! Size bir şey bulmam için neden bu durumu bana bildirmedin?" dedi. Hz. Fatıma (a.s) da cevaben şöyle dedi: "Ya Ebe'l- Hasan! Gücünün dışında olan bir şeyi senden isteyerek seni zorluğa düşürebilirim diye Rabbimden utandım."[16]

Şia Olmanın Şartları

17- Bir adam hanımına şöyle dedi: Resulullah (s.a.a)'in kızı Hz. Fatıma (a.s)'ın yanına giderek ondan, benim onların şiilerinden olup olmadığımı sor. O kadın Hz. Fatıma'ın yanına giderek bu soruyu ondan sorduğunda Fatıma (a.s) şöyle buyurdu: "Ona de ki; eğer emrettiğimiz şeyi yerine getiriyor ve sakındırdığımız şeyden de sakınıyorsan, bizim şiilerimizdensin; aksi takdirde değilsin."
Kadın geri dönüp aldığı cevabı kocasına iletince kocası şöyle dedi: "Ey vah! Kim günah ve hatadan ayrılıp-kurtulabilir ki! Öyleyse ben bu durumda sürekli cehennemde kalacağım; çünkü onların şialarından olmayan kimse ebedi cehennemde kalacaktır." Kadın Hz. Fatıma (a.s)'ın yanına gelerek kocasının sözünü ona iletti. Bunun üzerine Fatıma (a.s) şöyle buyurdular:
"Ona de ki; durum düşündüğü gibi değildir. Şiilerimiz cennet ehlinin en iyilerindendirler. Bizi seven, dostlarımızı dost edinen, düşmanlarımızı kendine düşman bilen, kalbi ve diliyle de bize teslim olanlar, emir ve nehiylerimize muhalefet ettikleri takdirde şiilerimizden olamazlar. Elbette bununla birlikte bunlar da bela ve musibetlere duçar olmak veya herkesin toplanacağı kıyamet sahnesinde çeşitli zorluklara katlanmak veya cehennemin üst tabakasının azabını tatmakla günahlardan temizlendikten sonra, bize karşı duydukları sevgilerinden dolayı cehennemden kurtulacak ve cennette bizim yanımızda olacaklardır.[17]

Müminlerin Kendilerinden Onlara Daha Evla (Hak Sahibi) Olanlar

18- Sehl bin Sa'd el-Ensari şöyle diyor: Resulullah (s.a.a)'in kızı Fatıma (a.s)'dan İmamlar hakkında sorduğumda şöyle buyurdular: "Resulullah (s.a.a) Hz. Ali'ye buyurdular ki: ‘Ya Ali! Sen İmam ve benden sonra halifesin; sen müminlere onların kendilerinden daha evlasın (hak sahibisin); sen öldüğünde oğlun Hasan, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hasan öldüğünde oğlun Hüseyin, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hüseyin öldüğünde, oğlu Ali bin Hüseyin (Zeyn'ul-Abidin), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali bin Hüseyin öldüğünde onun oğlu Muhammed (Bakır), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Muhammed öldüğünde, oğlu Cafer (Sadık), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Cafer öldüğünde, oğlu Musa (Kazım) müminlere onların kendilerinden daha evladır; Musa öldüğünde, oğlu Ali (Rıza), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali öldüğünde, oğlu Muhammed (Taki), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Muhammed öldüğünde, oğlu Ali (Naki), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Ali öldüğünde, oğlu Hasan (Askeri), müminlere onların kendilerinden daha evladır; Hasan öldüğünde Kâim (kıyam edecek) olan Mehdi, müminlere onların kendilerinden daha evladır; Allah Teala onun vesilesiyle yeryüzünün doğu ve batısını fethedecektir. Onlar Hakkın İmamları ve Sıdkın (Peygamberin) dilleridirler; onlara yardım edenler yardım görecek, onları yalnız bırakanlar ise yardımcısız kalacaklardır."[18]

Dört Şeyi Yapmadıkça Uyuma!

19- Hz. Fatıma (a.s) buyurmuştur ki:
"Bir gün Resulullah (s.a.a), uyumak için yatağı sermiş olduğum halde yanıma geldi ve şöyle buyurdu: "Ey Fatıma, şu dört şeyi yapmadıkça uyuma: Kur'an'ı hatmetmek, Peygamberleri şefaatçi kılmak, müminleri razı etmek, Hac ve Umreyi yerine getirmek." Resulullah (s.a.a) bunları buyurup namaza koyuldu, namazını bitirinceye kadar sabrettim. Sonra; "Ya Resulellah! Dört şey yapmayı bana emrettin, oysa onları şu halde yapmaya kadir değilim dedim. Resulullah (s.a.a) gülümseyerek şöyle buyurdular: "Kulhu vellah (İhlas) suresini üç defe okuduğunda Kur'an'ı hatmetmiş gibi olursun; bana ve benden önceki peygamberlere salavat getirdiğinde kıyamet günü senin şefaatçin oluruz; müminlere mağfiret dilediğinde hepsi senden razı olur; "Subhanellah velhamdu lillah vela ilahe illellah vellahu ekber" dediğinde ise Hac ve Umreyi yerine getirmiş (gibi) olursun."[19]

Komşuyu İncitmek ve Çirkin Söz Söylemekten sakınmanın Gerekliliği

20- İbn-i Mes'ud şöyle diyor:
Bir adam Hz. Fatıma'nın yanına gelerek şöyle dedi: "Ey Resulullah'ın kızı! Acaba Resulullah (s.a.a) senin yanında bana göstereceğin bir hadis bırakmış mı?" Hz. Fatıma (a.s) onun bu sözü üzerine cariyesine; "Ey Cariye! Filan ipeği getir." buyurdu. Cariye o ipeği arayıp bulamayınca Hz. Fatıma (sinirlenerek) şöyle buyurdu: "Yazıklar olsun sana, onu arayıp bulsana! Şüphesiz o, benim yanımda Hasan ve Hüseyin kadar değerlidir."
Nihayet cariye onu süpürmüş olduğu çerçöp içerisinde buldu. O ipekte şöyle yazılmıştı: "Muhammed Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: "Komşusu, şerrinden emniyette olmayan kimse, müminlerden değildir; Allah'a ve ahiret gününe inanan, komşusuna eziyet etmemelidir; Allah'a ve kıyamet gününe inanan, hayır söz söylemeli veya susmalıdır. Allah Teala hayırlı, halim ve iffetli insanı sever; ama ağzı bozuk cimriyi ve ısrarcı dilenciyi sevmez. Şüphesiz, hayâ imandandır, imanlı da cennettedir; ağzı bozukluk çirkinliktendir, çirkin konuşan da ateştedir."[20]

Azap Gören Kadınlar

21- Uzun bir hadiste, Resulullah (s.a.a) miraç gecesi ümmetinin kadınlarının çeşitli azaplara duçar olduğu nakledilmiştir. Resulullah (s.a.a) onların görmüş oldukları azabı anlattığında Hz. Fatıma (a.s) şöyle dedi: "Ey habibim, ey gözümün nuru! O kadınların amel ve hareketlerinin nasıl olduğunu ve Allah Teala'nın onları böyle cezalandırmasının sebebini bana açıklar mısın?"
Resulullah (s.a.a) cevaben şöyle buyurdular:
"...Saçıyla asılan kadına gelince; o kadın saçını erkeklerden kapatmıyordu. Diliyle asılan kadına gelince; o kadın kocasını incitiyordu. Döşlerinden asılan kadına gelince; o kadın kocasının yatağından kaçınıyordu. Ayaklarından asılan kadına gelince; o kadın kocasının izni olmaksızın evinden dışarı çıkıyordu. Bedeninin etini yiyen kadına gelince; o kadın bedenini halk için süslüyordu. Elleri ayaklarına bağlanan, yılan ve akreplerin kendisine musallat olduğu kadına gelince; o kadın necis bir şekilde necis elbiseyle abdest alıyordu, cenabet ve hayız guslü yapmaz, temizliğe riayet etmezdi ve namazı önemsemezdi. Kör, sağır ve lal olan kadına gelince; o kadın zinadan çocuk doğurup onu kocasına mal ediyordu. Bedeninin eti makasla kesilen kadına gelince; o kadın kendisini erkeklere sunuyordu. Yüzü ve bedeni yakılan ve bağırsaklarını yiyen kadına gelince; o kadın pezevenklik yapıyordu. Başı domuz başı, gövdesi de eşek gövdesi olan kadına gelince; o kadın söz taşıyan ve yalancı idi. Köpek şeklinde olan ve ateşin, altından girip ağzından çıkan kadına gelince; o kadın makyaj yapan (veya şarkı söyleyen), bağırarak ağlayan ve herkesi kıskanan idi."
Daha sonra şöyle buyurdular: "Kocasını öfkelendiren kadına yazıklar olsun; kocası kendisinden razı olan kadına da ne mutlu!"[21]

Hz. Ali ve Şiaları

22- "Babam Resulullah (s.a.a), Ali'ye bakarak şöyle buyurdular: "Bu ve bunun şiaları cennettedirler."[22]

Özür Yolu Bırakmayacak Bir Söz

23- "Babam Resulullah (s.a.a)'in, ölümüne yol açan hastalığında -evi ashabıyla dolu iken- şöyle buyurduğunu duydum: "Ey insanlar! Çok geçmeksizin sizin aranızdan ayrılacağım, size özür bırakmayacak bir söz söylüyorum: Bilin ki ben sizin aranızda yüce Rabbimin Kitabını ve itretim olan Ehl-i Beytimi emanet bırakıyorum."
Sonra Ali'nin elini tutarak şöyle buyurdu:
"Bu Ali, Kur'an iledir, Kur'an da Ali ildedir; bunlar Kevser havuzunun başında yanıma gelinceye kadar birbirlerinden ayrılmayacaklar. Ben kıyamet günü, benden sonra bunların hakkında nasıl davrandığınızı sizden soracağım."[23]

Camiye Girerken Okunan Dua

24- "Babam Resulullah (s.a.a) camiye girişinde şöyle diyordu: "Allah'ın adıyla, Allah'ım, Muhammed'e salat eyle, günahımı bağışla, rahmetinin kaplarını yüzüme aç."
Camiden çıktığında da şöyle diyordu: "Allah'ın adıyla, Allah'ım! Muhammed'e salat eyle, günahlarımı affet, lütuf ve bağış kapılarını yüzüme aç."[24]

Cuma Günü Duanın Kabul Olduğu An

25- "Cuma günü öyle bir vakit vardır ki, Müslüman bir kul o vakitte Allah'tan bir hayır dilerse Allah Teala onu ona bağışlar; o vakit de, güneşin yarısının batmaya koyulduğu andır."[25]

Namazda Gevşeklik Yapanın On Beş Belaya Uğraması

26- "Babam Resulullah (s.a.a)'den namazında gevşeklik yapan kadın ve erkekler hakkında soru sorduğumda şöyle buyurdular: "Kadın ve erkeklerden her kim namazında gevşeklik yaparsa, Allah Teala onu on beş belaya duçar eder: Allah Teala bereketi ömründen alır; bereketi rızkından kaldırır; salih insanların simasını onun yüzünden giderir; yaptığı her amele mükafat verilmez; duası göklere yükselmez (müstecap olmaz); salih insanların duasından nasibi olmaz; zelil olarak ölür; aç olarak ölür; susuz olarak can verir; öyle ki dünya nehirlerinin suyunu verseler, susuzluğu yine giderilmez; Allah Teala, bir meleği onu kabirde rahatsız etmesi için memur eder; kabri dar olur; kabri karanlık olur; Allah Teala (kıyamet günü) bir meleği, onu halkın gözleri önünde yüz üstü çekip sürümesi için görevlendirir; zor bir hesaba (sorgu suale) tabi tutulur; Allah Teala, (rahmet gözüyle) ona bakmaz; onu (günahlardan) arındırmaz ve onun için elemli bir azap olur."[26]

Bu Ümmetin Babaları!

27- "Muhammed (s.a.a) ve Ali (a.s), bu ümmetin babalarıdırlar; onların eğriliklerini düzeltir, itaat ettiklerinde onları ebedi azaptan kurtarır, uyum sağladıklarında da onları daimi nimete kavuştururlar."[27]

Ali'nin Kim Olduğunu Biliyor musun?

28- Hz. Ali (a.s)'ı kınayan bir cahile şöyle buyurdu:
"Ali'nin kim olduğunu biliyor musun? O rabbani bir İmam, nurla dolu bir vücut, efendilerin kutbu (efendisi), tertemiz ailenin oğlu, doğruyu konuşan, imamet dairesinin merkezi, Peygamber'in iki gülü ve cennet gençlerinin efendileri olan Hasan ve Hüseyin'in babasıdır."[28]

Gadir-i Hum Olayının Kimseye Özür Yolu Bırakmaması

29- "Allah Teala, Gadir-i Hum olayından sonra hiç kimseye bir bahane ve özür yolu bırakmamıştır."[29]

Hz. Ali'nin İmameti

30- Hz. Ali'nin imametini Peygamber'in sözleriyle kanıtlamak mümkün müdür? diyen birisine şöyle buyurdular:
"Hayret! Gadir-i Hum gününü unuttunuz mu? Resulullah'ın şöyle buyurduğunu duydum: Ali, aranızda kendimden sonra bıraktığım en hayırlı kimsedir; Ali benden sonra İmam ve halifedir. Daha sonra iki oğlum Hasan ve Hüseyin ve Hüseyin'in neslinden olan dokuz kişi en iyi İmamlardır. Onlara uyarsanız, onları hidayete eren ve hidayete erdirenler olarak bulursunuz; muhalefet ederseniz, kıyamet gününe dek daima aranızda ihtilaf vuku bulur."
"O zaman Ali neden sustu ve kendi hakkını almadı?" dediğinde de şöyle buyurdular:
"Ey Eba Ömer! Resulullah (s.a.a) buyurmuştur ki: İmam Kâ'be gibidir; halk ona gelmelidir, o halka değil."
Sonra şöyle devam ettiler:
"Allah'a and olsun ki, eğer hakkı ehline bıraksalardı ve Peygamber'in Ehl-i Beyt'ine uysalardı, Allah konusunda (dini meselelerde) iki kişi bile ihtilafa düşmezdi. Hz. Ali'den İmam Hüseyin'in dokuzuncu evladı olan Hz. Mehdi'ye kadar olan İmamlar birbirlerinin ardınca onu miras alırlardı. Ama ne yazık ki (cahil halk), Allah'ın geriye attığını öne geçirdiler, Allah'ın öne geçirdiğini ise geriye attılar. Peygamber'i kabre koyduktan sonra hevesleri doğrultusunda birini seçtiler ve kendi görüşleriyle amel ettiler. Kahrolsunlar! Acaba Allah Teala'nın şu sözünü duymamışlar mıydı: "Rabbin, dilediğini yaratır ve seçer, seçim onlara ait değildir."[30] Hayır, onlar bunu duymuşlardır; fakat onlar Allah Teala'nın buyurduğu şu duruma düşmüşlerdir: "Gerçek şu ki, gözler kör olmaz; ancak sinelerdeki kalpler körelir."[31] Heyhat! Onlar dünyada uzun arzulara kapıldılar, öleceklerini unuttular. Allah onları helak etsin, işlerini boşa çıkarsın. Allah'ım, yücelikten sonra küçülmekten sana sığınırım."[32]

Kisa Hadisi

31- Şeyh Abdullah Behrani, kendi senediyle sahabenin büyüklerinden olan Cabir bin Abdullah-i Ensari'den şöyle rivayet etmiştir: Rahman ve Rahim Allah'ın adıyla. Resulullah (s.a.a)'ın kızı Fatıma (a.s)'ın şöyle buyurduğunu duydum:
"Bir gün babam Resulullah (s.a.a) benim evime gelerek; "Es-selam-u aleyki ya Fatıma" (Sana selam olsun ey Fatıma) dedi. Ben de; "Aleyk'es- selam" dedim. Babam Resululah; "Vücudumda bir bitkinlik hissediyorum" buyurdu. Ben; "Allah seni bitkinliğe karşı korsun" dedim. Sonra; "Kızım Yemen malı olan abâyı getir ve benim üzerime ört" dedi. Ben de o abâyı getirip üzerine çektim. Bu sırada onun yüzünün dolunay gibi parladığını gördüm.
Biraz geçmeden oğlum Hasan da geldi ve; "Es-selam-u aleyki ya ümmah" (Sana selam olsun ey anne) dedi. Ben de; aleyke's- selam ey benim gözümün nuru ve kalbimin meyvesi" dedim. O; "Anne! Ben burada bir güzel koku hissediyorum; bu koku ceddim Resulullah (s.a.a)'ın kokusuna benziyor" dedi. Ben; "Evet, ceddin kisanın (abânın) altındadır." dedim. Hasan abâya doğru giderek; "Es-selam-u aleyke ya ceddah." (Selam olsun sana ey büyük baba); ey Resulullah, benim de abânın altına girip senin yanında bulunmama izin verir misin?" dedi. Peygamber (s.a.a); "Aleyke's- selam ey benim çocuğum ve havuzumun sahibi, evet izin veriyorum" buyurdu. Hasan da Peygamber (s.a.a) ile birlikte abânın altına girdi.
Az geçmeden oğlum Hüseyin içeri girdi ve; "Es-selam-u aleyki ya ümmah" (Ey anne sana selam olsun) dedi. Ben de; "Aleyk'es- selam ey benim oğlum ve gözümün nuru ve gönlümün meyvesi" dedim. Hüseyin; "Anne, ben burada bir güzel koku hissediyorum; ceddim Resulullah'ın kokusuna benziyor" dedi. Ben; "Evet, ceddin ve kardeşin abânın altında bulunuyorlar" dedim. Hüseyin abâya doğru yaklaşarak; "Es-selamu aleyke ya ceddah, es-selamu aleyke ya menihterehullah" (Sana selam olsun ey büyük babam, sana selam olsun ey Allah'ın seçkin kıldığı kimse); benim de sizinle beraber abânın altına girmeme izin verir misiniz?" dedi. Peygamber (s.a.a); "Aleke's- selam ey evladım, ümmetimin şefaatçisi, evet izin verdim." buyurarak karşılık verdi. Hüseyin de kisânın altına girdi.
Bu esnada Ebu'l- Hasan Ali bin Ebi Talip (a.s) gelerek; "Es-selamu aleyki ya binte Resulellah" (Sana selam olsun ey Resulullah'ın kızı) dedi. Ben de; "Aleke's- selam ya Ebe'l- Hasan ve ya Emir'el- Müminin" diye cevap verdim. Sonra; "Ben burada güzel bir koku hissediyorum; bu koku amcam oğlu ve kardeşim Resulullah'ın kokusuna benziyor" dedi. Cevaben; "Evet, Peygamber çocuklarınla birlikte kisanın altındalar" dedim. Ali de abâya doğru ilerleyip; "Es-selamu aleyke ya Resulellah. Benim de sizinle birlikte kisanın altına girmeme müsaade eder misiniz?" dedi. Resulullah (s.a.a); "Ve aleyke's- selam ya Ali, ya vasiyyî ve halifetî ve sahibe livaî" (Sana da selam olsun ey benim kardeşim ve ey benim vasim ve halifem ve bayraktarım,) sana da izin verdim" buyurdu.
Sonra ben abâya doğru giderek; "Es-selamu aleyke ya ebetah, ya Resulellah" (Sana selam olsun ey babam, ey Allah'ın Resulü), acaba benim de sizinle birlikte abânın altında olmama izin verir misiniz?" dedim. Resulullah (s.a.a); "Ve aleyki's- selam ya bintî, veya biz'atî ve ezintu leki" (Sana da selam olsun, ey benim kızım ve ey benim vücudumun bir parçası, sana da izin verdim)" diyerek cevap verdi.
Ben de abânın altına girdim. Hepimiz abânın altına toplandığımızda babam Resulullah (s.a.a) abânın iki yanından tutup sağ eliyle göğe taraf işaret ederek dedi ki:
"Ey Allah'ım, bunlar benim Ehl-i Beyt'im ve benim özel yakınlarımdır. Bunların eti benim etimdendir ve kanları benim kanımdandır; bunları inciten beni de incitir ve bunları üzen beni de üzüyor. Ben bunlarla savaşanlarla savaşırım ve bunlarla sulh içinde olanlarla sulh içindeyim; bunların düşmanlarına düşmanım ve bunları sevenleri severim; bunlar hakikaten bendendirler ve ben de bunlardanım. Allah'ım, kendi rahmet ve bereketini, ihsan ve bağışını bana ve bunlara indir ve bunlardan her türlü pisliği gider ve bunları tertemiz kıl.
Allah-u Teala buyurdu ki: "Ey benim meleklerim ve ey göklerde bulunanlar, bina edilmiş gökyüzünü ve döşenmiş yeryüzünü ve aydınlatan ay ve ışık saçan güneşi, dönen her feleki (gezegeni), akan denizi ve dolaşan gemiyi, sadece kisânın altında olan bu beş kişinin sevgisi için yarattım.
Cebrail-i Emin; "Ya Rabbî, abânın altında bulunan kimlerdir?" diye sordu.
Allah (c.c); "Onlar, Peygamber'in Ehl-i Beyt'i ve risaletin madenidirler; onlar; Fatıma, babası, kocası ve çocuklarıdır" buyurdu.
Cebrail; "Ya Rab, yere inip onların altıncısı olmama izin verir misin?" dedi.
Allah Teala; "Evet izin verdim" buyurdu.
Bu vakit Cebrail-i Emin de yere indi ve; "Es-selamu aleyke ya Resulellah (Selam olsun sana ey Allah'ın Resulü), yücelerin en yücesi olan Allah sana selam gönderiyor, güzel tebrik ve ihtiramını sana sunuyor ve buyuruyor ki:
"İzzet ve celalime and olsun ki, ben bina edilmiş gökyüzünü ve döşenmiş yeryüzünü ve aydınlatan ayı ve ışık saçan güneşi ve dönen her feleki (gezegeni) ve akan her denizi ve dolaşan her gemiyi, sadece sizin hatırınız ve sizin sevginiz için yarattım."
Allah Teala benim de sizinle birlikte olmam için izin verdi. Ya Resulellah, sen de izin veriyor musun?" dedi.
Resulullah şöyle buyurdu: "Ve aleyke's- selam ya emine vahyillah, innehu na'am kad ezintu leke" (Sana da selam olsun ey Allah'ın vahyinin emini, evet sana da izin verdim."
Bunun üzerine Cebrail de bizimle birlikte abânın altına girerekve babama dedi ki: "Allah size şöyle vahy etmiştir: "Gerçekten Allah, siz Ehl-i Beyt'ten her türlü ricsi (günah ve pisliği) gidermek ve sizleri tertemiz kılmak istiyor."[33]
Bu sırada Ali; "Ya Resulellah, bizim bu abânın altında oturmamızın Allah katındaki fazileti nedir?" diye sordu.
Peygamber (s.a.a) şöyle buyurdu: "Beni hak olarak peygamberlikle gönderen ve insanların kurtarıcısı olarak beni risaleti için seçen Allah'a and olsun ki, bizim bu haberimiz (böylece kisânın altında toplanmamızla ilgili olay), yeryüzünde içerisinde şiilerimizden ve dostlarımızdan bir topluluğun bulunduğu herhangi bir toplantıda söylenecek olursa, onlar dağılıncaya kadar mutlaka onlara rahmet iner ve melekler onların etrafını sarar ve onlara Allah'tan bağış dilerler."
Bu esnada Ali; "O halde Allah'a and olsun ki, biz saadete kavuştuk" dedi.
Peygamber (s.a.a) de şöyle buyurdu: "Ey Ali, beni hak üzere peygamber olarak gönderen ve insanların kurtarıcısı olarak risaleti için beni seçen Allah'a and olsun ki, bizim bu haberimiz, şiilerimizden bir topluluğun bulunduğu herhangi bir mecliste söylenirse ve onların içerisinde sorunu olan birisi olursa, onun sorununu Allah Teala mutlaka giderir; onların içerisinde gamlı biri olursa, Allah Teala onun gamını yok eder ve onların içerisinde ihtiyacı olan biri olursa, Allah (c.c) onun ihtiyacını bertaraf eder."
Ali bunu duyunca; "O zaman Allah'a and olsun ki, biz mutluluk ve saadete kavuştuk ve Kâ'be'nin Rabbine and olsun ki, bizim şiilerimiz de dünya ve ahirette mutluluk ve saadete kavuştular" dedi. [34]

Kalpleri Parçalayan Dertler

32- Resulullah (s.a.a)'in vefatı üzerine Fatıma (a.s) şu şiiri okudu:
Topraklar altında gizlenene de ki; feryadımı duyuyor musun?
Öyle musibetler başıma geldi ki; gündüzün başına gelseydi,
Kararır gece oluverirdi.
Ben Muhammed'in gölgesinde himaye altında idim,
Zulme uğramaktan korkmuyordum, o benim güzelimdi.
Bugün ise aşağılanmak ve zulme uğramaktan korkuyorum,
Bana zulmedeni ridamla defediyorum.
Kumru gam ve kederden geceleyin bir dalda ağlıyorsa,
Ben sabah vakti ağlıyorum.
Senden sonra hüznü munisim kılacağım,
Sana gözyaşı döküp hakkımı aramaya gayret edeceğim.
Ahmed'in mezarını koklayana ne gam,
Uzun bir zaman güzel koku koklamasa da.[35]

Babasına Dert Yanmaları

33- Hz. Fatıma (a.s), Peygamber (s.a.a) defnedildikten sonra perişan bir halde evden çıkıp halsizlikten babasının kabrine zor ulaşabildi. Mihrabı, ezan okunan yeri görünce bağırmasıyla yere düşmesi bir oldu. Kadınlar bu durumu görünce yüzüne su serptiler. Ayıldığında babasının kabrine bakarak şöyle dedi:
"Babacığım! Gücüm tükendi, bedenimde hâl kalmadı, düşmanım şematet etti (sevindi), üzüntü beni öldürdü.
Babacığım! Yalnız, şaşkın ve tek kaldım. Sesim tutuldu, belim kırıldı, hayatım bunaldı, günlerim karardı.
Babacığım! Senden sonra yalnızlığım için bir munis, gözyaşımı dindirecek birisi, zaafım için bir yardımcı bulamıyorum.
Babacığım! Senden sonra Kur'an'ın muhkem ayetleri unutuldu, Cebrail ve Mikail'in indikleri yer yok oldu.
Babacığım! Senden sonra sebepler (ilişkiler) değişti, kapılar yüzüme kapandı.
Babacığım! Senden sonra artık dünyadan nefret ediyorum, nefesim tükeninceye dek sana ağlayacağım.
Babacığım! Sana olan aşkım tükenmek bilmez, sana olan hüznüm sona ermez. Ey vah babacığım! Ey vah Allah'ım!"[36]

Muaviye'ye Yazılan Mektup

34- Ömer Muaviye'ye yazdığı uzun bir mektubunda şöyle diyor:
Fizze'ye (Hz. Fatıma'nın cariyesi) dedim ki: "Ali'ye de ki: Ebu Bekir'e biat etmek için dışarı çıksın; çünkü müslümanlar ona biat etmişlerdir."
Fizze: "Emir'ul-Müminin Ali meşguldür" dedi.
Dedim ki: "Bu sözleri bir kenara bırak, ona de ki, dışarı çıksın; aksi takdirde içeri girip onu zorla çıkarırız."
Bu sırada Fatıma odadan çıkıp kapının arkasında durdu ve şöyle dedi:
"Ey yalancı sapıklar! Ne diyorsunuz, ne istiyorsunuz?"
Dedim ki: "Ey Fatıma!"
Fatıma: "Ey Ömer! Ne istiyorsun?" dedi.
Dedim ki: "Neden amcan oğlu seni cevap vermek için göndermiş ve kendisi perdenin arkasında oturmuştur?"
Dedi ki: "Ey şaki (bedbaht)! Senin azgınlığın beni evimden dışarı çıkardı; hücceti sana ve diğer her sapığa tamamladı."
Dedim ki: "Bu boş sözleri ve kadın hikayelerini bir kenara bırak, Ali'ye de ki dışarı çıksın; aramızda hiçbir dostluk ve ihtiram yoktur."
Fatıma dedi ki: "Ey Ömer! Şeytan hizbinle mi beni korkutuyorsun? Oysaki şeytanın hizbi güçsüzdür."
Dedim ki: "Eğer dışarı çıkmazsa, ya çok odun getirerek bu evi içindekilerle yakacağım veya Ali sürüklenerek biate götürülecektir."
Bu sırada Konfoz'un kırbacını alıp ona vurdum ve Halid bin Velid'e de: "Sen ve adamlarımız gidin odun getirin, ben onları yakacağım" dedim.
Fatıma dedi ki: "Ey Allah'ın düşmanı, ey Peygamber'in düşmanı, ey Emir'ul-Müminin Ali'nin düşmanı!"
Fatıma elleriyle kapıyı tutup onu açmama mani oluyordu; derken onu bir kenara ittim, yine bana mani olmaya çalıştı, bu defa kırbaçla onun ellerine vurdum, onu incittim, onun inilti ve ağlamasını duydum; neredeyse yumuşayacaktım ve kapıdan geri dönecektim. Ama bu esnada Ali'nin Arap kahramanlarının kanını dökmedeki hınç ve düşkünlüğünü, Muhammed'in hile ve sihrini hatırladım, bu esnada kapıya bir tekme vurdum, Fatıma ise kapıya yapışıp ona dayak olmuştu; öyle şiddetle bağırdı ki, Medine'nin alt üst olduğunu zannettim ve şöyle dediğini duydum:
"Ay babacığım! Yâ Resulullâh! İşte çok sevdiğin kızına böyle davranıyorlar! Ah! Ey Fizze! Gel de beni tut; Allah'a and olsun ki, karnımdaki yavrum öldürüldü!"
Duvara dayanarak doğum acısı çektiğini duydum, derken kapıyı itip içeriye girdim, gözlerimi kapatan bir çehreyle benimle karşılaştı, maknenin (hicabın) üzerinden yüzüne bir tokat vurdum, öyle ki küpesi kopup yere dağıldı!..." [37]

Hz. Fatıma (a.s)'ın Mescitte Hararetli Konuşması

35- Abdullah bin Hasan (a.s) kendi senediyle babalarından şöyle rivayet etmiştir: Ebu Bekir, Fedek'i Fatıma'nın elinden almaya karar aldığında, bu haber Hz. Fatıma'ya ulaşınca baş örtüsünü başına atıp çarşafına büründü, bir grup akrabalarının kadınları eşliğinde eteklerini çiğnediği ve yürüyüşü Resulullah'ın yürüyüşünü hatırlatan bir halde Ebu Bekir'in yanına vardı; Ebu Bekir Muhacir, Ensar vs.kimselerden oluşan bir grup topluluk arasında yer almıştı. Hz. Fatıma'nın önüne bir perde çektiler. Fatıma (a.s) onun arkasında oturdu. Kendini ağlamaktan alamadı. Öyle bir inledi ki, halk o sesi duymakla ağlamaya başladı; derken meclis galeyana geldi. Daha sonra biraz sakin oldu, halkın ağlama sesleri ve galeyanı yatışınca, sözüne Allah'a hamd ve Peygamber'e salat ve selamla başladı; halk tekrar ağlamaya başladı. Halk iyice sustuktan sonra sözlerine devam ederek şöyle buyurdular:
"Verdiği nimetlere karşı övgü Allah'a mahsustur. İlham ettiği şeylere karşı şükür O'na özgüdür. Başlattığı bütün nimetler, bağışladığı bol bahşişler, verdiği bol ihsanlarına karşı sena O'na mahsustur. Nimetleri sayılamayacak kadar çoktur, sonu karşılığı verilemeyecek kadar uzaktır, sonsuzluğu idrakten ıraktır. Nimetlerin arttırılması için insanları şükretmeye davet etti, onların çoğalması için halktan hamd etmeyi istedi. İkinci kez de o nimetlerin (ahiretteki) benzerine davet etti.
Şahadet ederim ki Allah'tan başka bir İlâh yoktur. Tektir ve ortağı yoktur. Bu kelimenin tevili ihlâstır. Kalpler O'na bağlanmıştır ve fikir onunla aydınlanmıştır. Öyle bir Allah'tır ki gözler O'nu göremez, diller O'nu (olduğu gibi) vasfedemez, akıllar O'nu nitelendiremez. Bütün şeyleri yoktan var etti, herhangi bir şeyi örnek edinmeksizin yarattı. Onların yaratılmasına bir ihtiyacı olmaksızın ve hiçbir fayda gütmeksizin kendi iradesiyle, hikmetini ispat emek, itaatine vakıf kılmak, kudretini göstermek, kullarını ibadete çağırmak, davetini yüceltmek için bunları yarattı. Sonra kullarını azaptan korumak ve onları cennetine sevk etmek için kendisi itaat edene mükafat vermeyi, isyan edeni ise cezalandırmayı takdir etti.
Şahadet ederim ki, babam Muhammed (s.a.a) Allah'ın kulu ve elçisidir. O'nu, elçi olarak göndermeden önce seçti, yaratmadan önce O'na "Muhammed" adını verdi, peygamberlikle görevlendirmeden önce O'nu tercih etti. O zaman diğer mahlukat daha gayp âleminde gizliydi, korkunç perdelerle korunmuştu, yokluğun sınırını aşmış değildi. Allah Teala işlerin sonunu bilirdi, bütün hadiselerden haberdardı, mukadderatın yerlerini tanırdı.
Yüce Allah, emrini tamamlamak, hükmünü icra etmek, kesin mukadderatını infaz etmek için Muhammed'i mebus etti. Allah Teala, insanların dinlerinde ayrılığa düştüğünü, tefrika ateşine yöneldiklerini, putlara taptıklarını, bilerekten Allah'ı inkar ettiklerini görünce, babam Muhammed (s.a.a) vesilesiyle karanlıkları aydınlattı, kalplerdeki karalıkları giderdi, gözler önüne çekilen şaşkınlık perdelerini kaldırdı. Babam, halkı hidayet etmek için kıyam etti, onları sapıklıktan kurtardı, körlüklerini giderip basiret verdi onlara. Onları mutedil bir dine hidayet etti, doğru bir yola çağırdı. Daha sonra Allah Teala şefkat ile ve herhangi bir icbar söz konusu olmadan O'nun ruhunu aldı. Artık Muhammed (s.a.a), bu dünyanın elem ve sıkıntılarından rahat bulunmaktadır, öbür dünyada mukarrep melekler ve bağışlayan Rabbin rızasıyla beraberdir ve Allah'ın katında yaşamaktadır. Allah'ın salat, rahmet ve bereketi O'nun peygamber'i, emini ve yaratıkları arasından seçip beğendiği babama olsun."
Sonra halka hitap ederek şöyle buyurdu:
"Ey Allah'ın kulları! Siz, O'nun emir ve nehyinin koruyucuları, din ve vahiy ilminin taşıyıcıları, kendi üzerinizdeki eminleri ve dini diğer milletlere ulaştıran elçilerisiniz. Allah'ın gerçek halifesi sizin aranızdadır. O, Allah'ın daha önce size gönderdiği bir ahit ve aranızda bıraktığı bir hüccettir. O, Allah'ın natık (konuşan) kitabı ve sadık Kur'an'ıdır. O, parlak bir nur ve aydınlatıcı bir ışıktır. Delilleri aşikar, sırları açık ve zahirleri vazıhtır (onun içini de bilirsiniz dışını da). Ona uyanlara gıpta edilir. Kendisine uyanı Allah'ın Rıdvan cennetine götürür. Ona kulak vereni kurtuluşa sevk eder. Allah'ın aydın hüccetleri, açıklanmış farzları, yasaklanmış haramları, yeterli delilleri, övülmüş erdemleri, hibe edilmiş ruhsatları ve yazılmış şeriatları onun vesilesiyle elde edilir, kavranılır.
Allah, şirkten arınmanız için imanı, kibirden uzaklaşmanız için namazı, nefsin temizlenmesi ve rızkın artması için zekatı, ihlâsın sağlamlaşması için orucu, dini ayakta tutmak için haccı, kalplerin düzelmesi için adaleti, dinin düzene girmesi için bize itaati, ümmetin tefrikaya düşmemesi için bizim imametimizi, İslam'ın aziz ve üstün olması için cihadı, İlâhî mükafatı hakkedebilmek için sabrı, toplumun maslahatı için iyiliği emretmeyi, gazaptan korunmak için ana-babaya iyilik etmeyi, ömrün uzaması ve nüfusun çoğalması için akrabalarla ilişkiyi kesmemeyi, kanların akıtılmaması için kısası, mağfirete yönelmek için adağı yerine getirmeyi, eksik ölçmeyi önlemek için ölçü ve tartıda tam hakkını vermeyi, lanetten korunmak için kazif'ten (namuslu kadınlara zina isnadında bulunmaktan) kaçınmayı, iffet ve emniyeti (toplumda) hakim kılmak için hırsızlık yapmaktan uzak durmayı, pislikten uzak olmak için şarap içmekten sakınmayı, Rabliğine olan inancın ihlası için şirkten kaçınmayı farz kıldı "Öyleyse Allah'tan, gerektiği şekilde çekinin ve ancak Müslüman olarak ölün."[38] Size emrettiği ve sizi ondan sakındırdığı şeyde Allah'a itaat edin. Çünkü "Allah'tan ancak alim olanlar korkar."[39]
Sonra şöyle buyurdu:
"Ey insanlar! Bilin ki ben Fatıma'yım, babam Muhammed'dir. Yine tekrarlıyorum; ben Fatıma'yım, babam Muhammed'dir! Yalan söylemiyorum ve hata da etmiyorum. "And olsun, size içinizden bir peygamber geldi ki, zahmet çekmeniz onu incitir ve üzer. Size çok düşkündür, müminlere çok şefkatlidir, çok merhametlidir."[40] Eğer o peygamberi tanıyorsanız, bilmeniz gerekir ki o, sizin kadınlarınızın babası değil, benim babamdır; sizin erkeklerinizin değil, benim amca oğlumun kardeşidir. Onunla akrabalık ne de güzeldir! O, risaletini halka ulaştırdı, onları İlâhî azapla korkuttu. Müşriklerin yol ve yöntemlerinden yüz çevirdi. Onların sırtlarına ağır bir darbe indirdi. Onların boğazını sıktı, hikmet ve güzel öğütle Rabbinin yoluna çağırdı. Putları kırdı, küfrün başlarını dağıttı, sonunda küfür topluluğu hezimete uğradı, geriye dönüp kaçtı, gece sabahtan ayrıldı (karanlıklar yok oldu), hak ortaya çıktı, dinin önderi söz sahibi oldu, şeytanların kükremesi kesildi, nifak topluluğu helak oldu, küfür ve düşmanlık düğümleri çözüldü, siz de yüzleri ak ve oruçtan karınları aç kişilerin arasında (özgürce) ihlas (lâ ilahe illellah) kelimesini söyler oldunuz.
Sizler (Peygamber-i Ekrem gelmeden önce) bir ateş çukurunun kenarındaydınız, içenin içeceği değersiz bir yudum su idiniz, tamahkarın ganimet bilip yiyivereceği bir lokmaydınız, adavet ateşini körükleyenler için uygun bir alev idiniz, ayaklar altında eziliyordunuz. Develerin girip kirlettikleri (çukur) suyu içiyordunuz, ağaç yapraklarını gıda ediyordunuz, zelil ve aşağılık bir hale düşmüştünüz, etrafınızdaki insanların sizi ezmesinden korkuyordunuz, bütün bu bedbahtlıklardan sonra Allah Teala, babam Muhammed vasıtasıyla sizleri kurtardı. Daha sonra babam, yiğit kişiler, Arab'ın kurtları ve kitap ehlinin isyancılarıyla denenip sınandı (onlarla savaştı).
Onlar ne zaman savaş ateşini tutuşturdularsa, Allah-u Teala onu söndürdü. Şeytanın boynuzu göründüğünde (onlar baş kaldırdığında) veya müşriklerden bir ejderha ağzını açtığında kardeşi Ali'yi onun ağzına atıyordu (onun önüne çıkarıyordu), o da onun beliyle kulağını ayağının altına almadan ve onun püskürdüğü ateşi kılıcıyla söndürmeden geri dönmüyordu. Allah'ın rızasını kazanmak için bu zorluklara katlanıyordu, O'nun emirlerini uygulamak için çaba sarf ediyordu, Resulullah'a herkesten daha yakındı, evliyaullah'ın seyyidi (efendisi) idi. Her zaman (Allah'ın ve Peygamber'in emrine) hazır, hayır isteyen, gayretli ve emekçi idi. Allah'ın yolunda, kınayanların kınaması ona mani olmazdı.
Hz. Ali tebliğ ve cihat ederken siz keyfinizi sürdürmekte, rahatınıza bakmaktaydınız, mağlubiyete uğramamızı ve bir haber çıkmasını bekliyordunuz. Savaş anında geri dönüp düşmanla savaşmaktan kaçıyordunuz.
Allah Teala, Resulü için, peygamberlerin evini ve seçkin kullarının yurdunu seçtiğinde (onu Firdevs cennetine götürdüğünde) artık nifak dikeni (kalplerdeki kinler) ortaya çıktı, din gömleği eskidi, kin besleyen sapıklar söz sahibi oldular, en düşük kişiler ortaya çıktılar. Batıl ehlinin boğur devesi böğürdü, arsanızda kuyruğunu oynattı, şeytan yerinden başını çıkardı, sizi kendine çağırdı, davetini icabet ettiğinizi, onun aldatmasına hazır olduğunuzu gördü. Sonra hareket etmenizi istedi, siz de hareket ettiniz, tehyiç olmanızı (coşmanızı) istedi, siz de tehyiç oldunuz. Derken başkasının devesini damgaladınız (sizin malınız olmayan hilafeti gasp ettiniz), onu, sizin olmayan bir çeşmenin başına getirdiniz. Ahdinizden (Gadir-i Hum'daki biatinizden) uzun bir zaman geçmemişti, Peygamber'in vefatından dolayı kalbimizin yarası çok genişti, henüz iyileşmemişti, Peygamber'in mübarek naaşı henüz toprağa verilmemişti. Fitne çıkması korkusunu bahane ederek kendinizi öne attınız. Ama bilin ki, fitnenin ta içine düştünüz. Şüphe yok ki, cehennem küfre sapanları kuşatmıştır.
Heyhat! Siz nere, fitneyi yatıştırmak nere! Ne oluyor size? Nereye gidiyorsunuz? Allah'ın Kitabı sizin aranızdadır; sözleri açık, ahkamı parlak, nişaneleri göz kamaştırıcı, emir ve nehiyleri aşikârdır. Ama siz onu arkanıza attınız. Ondan yüz çevirmek mi istiyorsunuz? Yoksa Kur'an'dan başkasıyla mı hükmediyorsunuz? Ondan başkasını almak, zalimler için ne de kötü bir bedeldir. (Şunu bilin ki:) "Kim İslam'dan başka bir din ararsa, asla ondan kabul edilmez ve o, ahrette hüsrana uğrayanlardandır"[41] Sonra (çalınan devenin) ürkmesi dinip dizginlenmesi kolay olacak kadar bile sabretmediniz. Sonra fitne ateşini tutuşturdunuz, onun közünü körüklediniz, azgın Şeytanın çağrısına müspet cevap verdiniz. Parlak dinin nurunu söndürmeye, seçkin Peygamber'in sünnetini boşlamaya koyuldunuz. Köpük içmek adına alttan süt içiyorsunuz. Ağaçlar arasında saklanan yırtıcı canavarlar gibi onun (Peygamber'in) Ehl-i Beytine ve evlatlarına doğru yürüyorsunuz. Bıçak kesmesi ve karına sokulan mızrak ağrısı gibi olan sizden gördüğümüz bu zulümlere sabretmekten başka bir çaremiz yoktur.
Siz şimdi Peygamber'den bize miras yetişmediğini mi sanıyorsunuz? "Yoksa cahiliye hükmünü mü arıyorsunuz? Kesin bilgiyle inanan bir topluluk için, hükmü Allah'ın hükmünden daha güzel olan kimdir."[42] Benim Resulullah'ın kızı olduğumu bilmiyor musunuz? Benim onun kızı olduğum parlak güneş gibi size açıktır. Ey Müslümanlar! Mirasımın elimden alınması hususunda mağlup mu olayım?
Ey Kuhafe oğlu (Ebu Bekir)! Acaba senin babandan miras alabileceğin ama benim babamdan miras alamayacağım Kur'an'da mı yazılmıştır? Şüphesiz Allah'a iftira ediyorsun. Bilerek mi Allah'ın kitabını arkanıza attınız? Oysa Allah Teala Kur'an'da; "Süleyman, Davud'a mirasçı oldu"[43] buyurmaktadır. Yine Yahya bin Zekeriyya'ın kıssasında, Zekeriyya; "Rabbim! Bana kendi katından bir yardımcı armağan et de bana mirasçı olsun, Yakup oğullularına da mirasçı olsun."[44] diye Allah'a yalvarmaktadır.
Yine Allah Teala Kur'an'da; "Akrabalar (mirasta) Allah'ın kitabına göre, birbirlerine önceliklidir."[45] buyurmaktadır. Yine; "Çocuklarınız konusunda Allah, erkeğe iki kadının hissesi kadar tavsiye eder."[46] buyurmaktadır. Yine; "Sizden birinize ölüm gelip çattığı zaman, eğer geride bir hayır (mal, mülk vb.) bırakmışsa, anaya, babaya ve yakın akrabaya, bilinen (uygun, meşru) bir tarzda vasiyette bulunması -Allah'a karşı gelmekten sakınanlara bir hak olarak- size farz kılındı."[47] buyurmuştur.
Benim için mirastan bir hisse olmadığını, babadan miras alamayacağımı ve aramızda akrabalık bağı olmadığını mı sandınız? Acaba Allah Teala miras ayetini size mahsus kılmış da babamı onun hükmünden istisna mı etmiş? Yoksa, iki dinin mensupları birbirlerinden miras alamazlar mı diyorsunuz? Acaba ben ve babam bir dinden değil miyiz? Yoksa siz, Kur'an'ın umum ve hususunu babam ve amca oğlumdan daha iyi mi biliyorsunuz? Bu yularlanmış ve palanlanmış deve (hilafet ve Fedek) de senin olsun, al götür; kıyamet günü seninle görüşecektir. Allah ne güzel hükmeden, Muhammed ne güzel kefil ve kıyamet ne güzel buluşma yeridir! "O gün batılda olanlar hüsrana uğrayacaklar."[48] O gün pişmanlık duymanız size yarar vermeyecektir. "Her bir haber için kararlaştırılmış bir zaman vardır. Siz de bileceksiniz."[49] "Yakında bileceksiniz, kendisini aşağı kılan azap kime gelecek ve kesintisiz azap kimin üzerine çökecek?"[50]
Sonra Ensar'a hitap ederek şöyle buyurdu:
"Ey cömertler topluluğu! Ey dinin pazıları (yardımcıları)! Ey İslam'ın koruyucuları! Benim hakkımda sizdeki bu zaaf ve mazlumiyetim hususunda sizdeki bu uyuklama nedir? Babam Resulullah (s.a.a); "Kişinin hürmeti, evladı hakkında korunmalıdır (evlada hürmet babaya hürmettir.)" buyurmuyor muydu? Ne çabuk değiştiniz? Ne çabuk boşaltıp döktünüz (kararlarınızı değiştirdiniz)? Sizin, istediğim ve elde etmeye çalıştığım şeye gücünüz vardır. Muhammed (s.a.a) öldü mü diyorsunuz? Evet bu büyük bir musibetti, gediği geniş mi geniştir; bu gediğin bitişmesi zor mu zordur. Onun gözlerden kaybolmasıyla yeryüzü karanlık oldu, musibetinden dolayı güneş ve ay tutuldu, yıldızlar dağıldı, arzular öldü, dağlar alçaldı. Yine onun ölmesiyle sınırlar çiğnendi, hürmetler yok oldu. And olsun Allah'a, bu büyük bir felaket ve büyük bir musibetti; dünyada bunun misli (canları yakan) bir bela ve afet görülmemiştir. Ancak her akşam ve sabah evlerinizde okuduğunuz Kur'an bunu (Peygamber'in ölmesini) açıkça bildirmiştir. Bu bela (ölüm) ondan önceki peygamber ve ilâhî elçilere de gelip çatmıştır. Bu, kesin bir hüküm ve kaçınılmaz bir kazadır. "Muhammed, yalnızca bir Peygamberdir. Ondan önce nice Peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölürse, ya da öldürülürse, siz topuklarınız üzerinde gerisin geriye mi (cahiliyeye mi) döneceksiniz? Kim iki topuğu üzerine gerisin geriye dönerse, Allah'a kesinlikle zarar veremez. Allah şükredenleri pek yakında ödüllendirecektir."[51]
Ey Kayle[52] oğulları! Babamın mirası sindirilsin mi? Oysaki siz beni görecek, sesimi işitecek mesafedesiniz, sessiz durmuşsunuz! Feryadımı duyuyorsunuz, halimi biliyorsunuz; yeterince sayınız, azığınız, gücünüz, silahınız ve siperiniz vardır. Ama bununla birlikte çağrımı duyup cevap vermiyorsunuz, imdat sesimi duyup yardım etmiyorsunuz. Halbuki yiğitlikle meşhur, hayır ve salahla maruftunuz. Seçilen seçkinler ve biz Ehl-i Beyt için beğenilen güzidelerdiniz. Araplarla savaştınız, zorluklara katlandınız, çeşitli milletlerle çarpıştınız, yiğitlerle yüz yüze karşılaştınız. Biz adım attığımızda adım attınız, emrettiğimizde emre uydunuz. Nihayet İslam değirmeninin taşı dönmeye başladı, günlerin sütü (ganimetler) çoğaldı, şirkin narası kesildi, yalanın kaynaması durdu, küfr ateşi söndü, kargaşalık daveti dindi, din nizamı düzene girdi. Öyleyse yardım edeceğinizi açıkladıktan sonra neden susarak geri döndünüz? Himaye edeceğinizi ilan ettikten sonra neden gizlediniz? Teşebbüste bulunduktan sonra neden geri çekildiniz? İmandan sonra neden şirk koştunuz? "Yeminlerini bozan, Peygamber'i (yurdundan) sürmeye çabalayan ve sizinle ilk defa (savaşa) başlayan bir toplulukla savaşmaz mısınız? Korkuyor musunuz onlardan? Eğer iman etmiş kimseler iseniz, kendisinden korkmanıza Allah daha layıktır."[53]
Görüyorum ki rahatlığa yönelmişsiniz, yöneticiliğe herkesten layık olanı makamından uzaklaştırdınız, müsterih oldunuz, darlıktan genişliğe çıktınız, gizlediğinizi açığa vurdunuz, içtiğinizi kustunuz. (Fakat şunu bilin ki:) "Eğer siz ve yeryüzündekilerin tümü kafir olsanız, gerçek şu ki, Allah ganidir (hiçbir şeye muhtaç değildir), hamiddir (bütün övgüler O'na mahsustur)."[54]
Bilin ki gerekeni söyledim, alçaldığınızı (geçici sarhoşluğunuzu) da, kalplerinizin gizlediği hıyaneti de biliyordum. Ama bunlar, dertli ruhun taşması, öfkenin dışarı dökülmesi, kalp çeşmesinin coşması, gönlün derdi ve hücceti tamamlamaktı.
(Mesele yağmalamaksa) öyleyse bunu da (Fedek'i) alın, onu hilafet devesinin arkasına yükleyip götürün; (fakat şunu bilin ki) onun sırtı yağır olacak, ayakları aşınacak, kusuru kalacak (ve sizin için yüzkarası olacak)tır. O (hilafet devesi), Allah'ın gazabıyla damgalanmıştır, rezilliği ebedi kalacaktır ve sizi Allah'ın kalplere işleyen yakılmış ateşine götürecektir. (Bilin ki,) yaptıklarınız Allah'ın gözü önündedir. "Zulmetmekte olanlar, nasıl bir inkılaba uğrayıp devrileceklerini pek yakında bileceklerdir."[55] Ben, "Sizi şiddetli bir azabın öncesinde uyarıp-korkutan"[56] Peygamber'in kızıyım. Artık "Yapabileceğinizi yapın; kuşkusuz biz de (bir şeyler) yapmaktayız. Ve gözleyip durun; gerçekten biz de gözleyip-durmaktayız."[57]
Ebu Bekir, Hz. Fatıma'nın güçlü mantık ve delili karşısında halkı aldatma yoluna baş vurarak şöyle dedi:
"Ey Resulullah'ın kızı! Baban müminlere karşı şefkatli ve esirgeyiciydi. Hiç şüphesiz Muhammed (s.a.a) bizim kadınlarımızın babası değildi, senin babandı ve senin kocanın kardeşiydi. Bunu çok iyi biliyoruz. Kim sizi severse kurtuluşa erişir, kim size karşı kin beslerse hüsrana uğrar... Hiç kimse seni hakkından mahrum edemez, seni yalanlayamaz... Fakat Allah'a and olsun ki, babanın şöyle buyurduğunu duydum: "Biz Peygamberler, altın, gümüş, ev ve mülk miras bırakmayız; ilim ve nübüvvetten başka mirasımız olmaz. Bizden geride kalan mallarımız Müslümanların halifesinin yetkisindedir..."
Hz. Fatıma Ebu Bekir'e şöyle cevap verdi:
"Subhanellah! Babam Allah'ın Kitabından yüz çeviren, ahkamına muhalefet eden değildi. Onun hükümlerine uyan, onun surelerini takip edendi. Acaba hileye baş vurarak ona iftirada bulunmak mı istiyorsunuz? Onun ölümünden sonra sizin bu işiniz, onun hayatı döneminde onu yok etmek için kurduğunuz tuzaklara benzemektedir. Bu Kur'an, adaletli bir hakim ve hakla batılı birbirinden ayırandır. Kur'an buyuruyor ki: "Artık bana kendi katından bir yardımcı armağan et. Bana mirasçı olsun, Yakup oğullarına da mirasçı olsun."[58] "Süleyman Davud'a mirasçı oldu"[59] Allah Teala feraiz ve miras hükümlerini Kur'an'da beyan etmiş, zan ve şüpheye bir yer bırakmamıştır. "Hayır, nefsiniz, sizi yanıltıp (böyle) bir işe sürüklemiş. Bundan sonra (bana düşen) güzel bir sabırdır. Sizin bu düzüp-uydurduklarınıza karşı (kendisinden) yardım istenecek olan Allah'tır."[60]
Ebu bekir, Hz. Fatıma'nın ezici delillerinden kendisini kurtarmak için şöyle dedi: "...İkimizin arasında bu insanlar hükmetmelidir. Çünkü beni onlar hilafete seçtiler..."
Hz. Fatıma bunun üzerine o susan halka şöyle buyurdu:
"Ey batıl söze koşan, çirkin ve helak edici ameller karşısında susan topluluk! "Kur'an'ı iyiden iyiye düşünmez misiniz? Yoksa bir takım kalpler üzerinde kilitler mi vurulmuş?"[61] Hayır, yaptığınız kötü ameller kalplerinizi kaplamıştır; kulaklarınızı, gözlerinizi kapamıştır. Tevil ettiğiniz (yorumladığınız) ne de kötüdür! Biçtiğiniz ne de pistir! Muameleniz ne de çirkindir! Vallahi onun yükünü ağır, sonucunu kötü bulacaksınız. Perdeler gözlerinizin önünden kaldırıldığında, onun ardındaki şiddet ve mihnetler açığa çıktığında, sanmadığınız şeyler Allah tarafından size aşikâr edildiğinde, "İşte orada hakkı iptal etmekte olanlar hüsrana uğrayacaklardır."[62]
Hz. Fatıma (a.s) daha sonra Resulullah (s.a.a)'in kabrine bakarak şu şiiri okudu:
"Senden sonra bir takım olay ve sıkıntılar oldu; eğer sen hazır olsaydın olaylar o kadar büyümezdi.
Yer yağmurunu kaybettiği gibi biz de seni kaybettik; kavmin de bozulup dağıldı; öyleyse sen onların musibete uğramalarına (sapmalarına) şahit ol.
Allah katında kurp ve makamı olan her aile, yakınlardan daha yakın ve üstündür.
Göçüp gittiğinde ve toprak aramızda engel olduğunda, bazı kimseler gönüllerinde saklı olan düşmanlıklarını aşikar ettiler.
Sen dünyadan göçtüğünde, bazı kişiler (de) asık suratla bizimle karşılaştılar, bizi küçümsediler ve bütün yeryüzü zorla (bizden) alındı.
Sen, dolunay ve kendisinden ışık alınan bir nur idin; izzet sahibi Allah'tan taraf sana kitaplar nazil oluyordu.
Cebrail ayetler getirmekle bize ünsiyet (sükunet) veriyordu, senin gitmenle bütün hayırlar da perde arkasında yer aldı.
Keşke senden önce ölüm bize ulaşsaydı, sen göçüp gittiğinde, yığın topraklar aramızda engel oldu.
Biz öyle bir musibete duçar olduk ki, gamlı ve kederli insanlardan hiçbir kimse, ne Arap, ne de Acem böyle bir musibete duçar olmamıştır."
Hz. Fatıma (a.s) bu konuşmalardan sonra evine döndü.

Ziyaretine Gelen Kadınlara Konuşması

36- Resulullah'ın kızı Fatıma (a.s)'ın hastalığı ağırlaşınca, Muhacir ve Ensar'dan oluşan bir grup kadın, Hz. Fatıma'nın ziyaretine giderek; "Ey Resulullah'ın kızı, bu hastalığınla nasıl sabahladın, durumun nasıldır?" diye sorduklarında şöyle buyurdu:
"Allah'a and olsun ki, dünyanızı sevmediğim, erkeklerinize darıldığım halde sabahladım. Onları denedikten sonra uzağa attım, sınadıktan sonra onlara sinirlendim. Keskinin körelmesi, ciddiyetten sonra gevşeklik, başı taşa vurmak, mızrağın (veya kanalın) çatlaması, görüşlerin bozulması, isteklerin sapması ne de kötüdür! "Kendileri için nefislerinin takdim ettiği şey ne de kötüdür. Allah onlara gazaplandı ve onlar azapta ebedi kalacaklardır."[63] Çaresizlikten onun (Fedek ve Hilafetin) yularını onlara taktım, onu onlara yükledim, baskınını da onlara yaptım (diyeceğimi dedim). Zalim kavim hayır görmesin, neticesiz kalsın, rahmetten uzak olsun. Yazıklar olsun onlara! Onu (hilafeti), risalet kökünden (merkezinden) nübüvvet ve delalet temelinden, Ruh'ul Emin'in (Cebrail'in) indiği evden, din ve dünya işlerine alim olanın elinden çıkardılar. "Bilin ki bu, büyük ve apaçık bir hüsrandır."[64] Ali'den intikam almalarının sebebi ne idi? Allah'a and olsun ki, onun kılıcının kimseyi tanımamasından, ölüme itina etmemesinden, düşmanları çiğnemesinden, kılıcının darbesinden ve Allah rızası için olan öfkesinden dolayı ondan intikam aldılar. Allah'a and olsun ki, eğer yoldan çekilseydiler (mani olmasaydılar), Resulullah'ın Ali'ye bıraktığı yulardan (önderlikten) ve onu kabul etmekten vazgeçselerdi ve onu (hilafet devesinin dizginini) Ali'ye bıraksalardı, bu deve onları doğru yola götürürdü, burunsallığı kimseyi yaralamazdı, yürümesi ağırlaşmazdı, binicisi yorulmazdı, onları hazmettirici ve kandırıcı temiz bir su kaynağına götürürdü, yanları suyu bulandırmazdı, onları doyurup geri getirirdi.
Hz. Ali onlara, gizlide ve açıkta nasihat etti. Hilafete ulaşsaydı zenginlikten çok süslenmezdi (Beyt-ul maldan kendisi için zahire etmezdi), susuzluğunu ve açlığını gidereceği az bir miktar hariç dünya malından bir şey toplamazdı. O zaman kimin zahit, kimin dünyaya haris olduğu, kimin doğru konuşan, kimin de yalancı olduğu ortaya çıkmış olacaktı. "Eğer halk inansalardı, korkup-sakınsalardı, gerçekten üzerlerine hem gökten, hem de yerden bolluklar (bereketler) açardık; ancak onlar yalanladılar, biz de onları kazandıkları şeylerden dolayı cezalandıracağız."[65] "Bunlardan zulmetmiş olanlara da, kazanmakta oldukları kötülükler isabet edecektir ve onlar (Allah'ı) aciz bırakabilecek de değillerdir."[66]

Ebu Bekir'le Ömer'in Özür Dilemeleri

37- Hz. Ali (a.s) camide beş vakit namazlarını kılıyordu; namazını kılıp bitirdiğinde Ebu Bekir ve Ömer; "Resulullah'ın kızının hali nasıldır?..." diye sordular. Sonra şöyle dediler: "Senin de bildiğin gibi bizimle onun arasında bir rahatsızlık olmuştur, eğer uygun görüyorsan bizim için izin iste de suçumuzdan dolayı ondan mazeret dileyelim."
Hz. Ali (a.s) cevaben şöyle buyurdu: "Bu sizin bileceğiniz bir şeydir." Sonra Hz. Ali (a.s) Hz. Fatıma'nın yanına gelerek şöyle dedi: "Ey hür kadın! Filan şahıslar kapının arkasındalar, sana selam vermek istiyorlar, bu konuda görüşün nedir?" Hz. Fatıma (a.s) cevaben şöyle dedi: "Ev senin evindir, hür de senin eşindir, istediğini yapabilirsin." Hz. Ali (a.s); "Öyleyse çarşafını başına at" dedi. Hz. Fatıma da çarşafını başına atıp yüzünü duvara döndü.
Sonra o ikisi içeri girip selam verdikten sonra; "Bizden razı ol, Allah da senden razı olsun" dediler. Hz. Fatıma (a.s); "Sizi buraya getiren ve bu sözü söylemenize sebep olan şey nedir?" diye sordu. Onlar cevaben; "Biz, kötü iş yaptığımıza itiraf ediyoruz, bizi affetmeni ümit ediyoruz." dediler. Hz. Fatıma (a.s) onların bu sözlerine karşılık şöyle buyurdular: "Eğer sözünüzde sadıksanız, öyleyse sizden soracağım şey hakkında bana görüşünüzü bildirin; ben sizin de bildiğinizi bildiğimden dolayı sizden bir mesele soracağım, eğer beni tasdik ederseniz buraya gelmenizde sadık olduğunuzu anlamış olurum."
O ikisi; "İstediğin meseleyi sorabilirsin." dediler. Bunun üzerine Hz. Fatıma (a.s) şöyle buyurdu: "Allah aşkına, acaba Resulullah (s.a.a)'in şöyle buyurduğunu duymuş musunuz?:
"Fatıma bedenimin bir parçasıdır; öyleyse ona eziyet eden bana eziyet etmiştir." O ikisi cevaben; "Evet, Resulullah bunu buyurmuştur." dediler. Onların bu sözü üzerine Hz. Fatıma (a.s) ellerini göğe kaldırarak şöyle dedi:
"Allah'ım, o ikisi bana eziyet ettiler, ben onları sana ve resulüne şikayet ediyorum. Hayır, Allah'a andolsun ki, babam Resulullah'a kavuşana dek kesinlikle sizden razı olmayacağım ve sizin yaptığınızı O Hazrete bildireceğim; sizin hakkınızda hüküm veren O olacaktır!..."[67]

Zalimlerin Kendisine Cenaze Namazı Kılmalarına İzin Verilmemesini Vasiyet Etmesi!

38- "Emir-ul Müminin Ali hakkında Allah'ın ve Peygamber'in ahdini bozan, hakkımdan dolayı bana zulmeden, mirasımı gasp eden, babamın bana yazdığı Fedek'in malikiyet senedini yakan ve tanıklarımı yalanlayan kimseler bana namaz kılmasınlar. Allah'a and olsun ki, o tanıklar Cebrail, Mikail, Emir-ul Muminin Ali ve Ümmü Eymen'di. Bize yardım edilmesi gerektiğinde onlar (ashap) evlerine çekildiler. Oysa Emir-ul Müminin Ali, beni, Hasan ve Hüseyin'le birlikte gece ve gündüz onların (Muhacir ve Ensarın) evlerine götürüyordu. Allah'ı, Peygamberi onlara hatırlatıyordum; "Biz Ehl-i Beyt'e zulmetmeyin, Allah'ın bize verdiği hakkı gasp etmeyin" diyordum. Gerçi; "Size yardım edeceğiz" diye olumlu cevap veriyorlardı, ama gündüz olunca bize yardım etmekten vazgeçiyorlardı. Nihayet bizim eve saldırdılar, kapımızın önüne yığınla odun topladılar, o odunları yakarak bizi yakmak istediler... Böyle bir ümmet mi bana namaz kılacak?!!"[68]

Hz. Ali'ye Vasiyeti

39- "Ya Ali! Ben öldüğümde sen bana cenaze guslü ver, kefenleme işlerimi sen üstlen, (cenaze) namazımı sen kıl, beni kabrime koyarak defnet, kabrimin üzerindeki toprağı dümdüz et, yüzüme taraf baş ucumda otur, çok Kur'an ve dua oku. Çünkü bu anlar, ölünün dirilerle üns etmeye (birlikte olmaya) muhtaç olduğu anlardır. Ben seni Allah'a ısmarlıyor, evlatlarım hakkında güzel davranmayı ise sana tavsiye ediyorum."[69]

Yazılan Vasiyetname!

40- Hz. Fatıma (a.s) vefat ettikten sonra Hz. Ali (a.s) camiden gelerek, onun yüzündeki örtüyü açınca baş ucunda bir mektup gördü; o mektupta (vasiyetnamede) şöyle yazılmıştı:
"Rahman ve Rahim olan Allah'ın adıyla. Bu, Resulullah'ın kızı Fatıma'nın vasiyetnamesidir. O (Fatıma), Allah'tan başka bir ilahın olmadığına, Muhammed'in O'nun kulu ve elçisi olduğuna, cennet ve cehennemin hak olduğuna, kıyamet gününün geleceğine ve onun gelmesinde bir şüphe olmadığına ve Allah'ın kabirdekileri dirilteceğine tanıklık ediyor. Ya Ali! Ben Muhammed'in kızı Fatıma'yım, dünya ve ahirette seninle olmam için Allah beni seninle evlendirdi. Sen başkalarından bana daha yakınsın. Geceleyin cenazemi yıka, secde uzuvlarıma hanut koy ve beni kefenle. Geceleyin (cenaze) namazımı kıl ve hemen defnet, kimseye de haber verme. Seni Allah'a ısmarlıyorum; kıyamet gününe dek evlatlarımı selamlıyorum."[70]
___________________________
Dip Notlar:
[1] - Bihar, c.68, s.249. Avalim, c.11, s.623. Nehc'ul-Hayat, s.25.
[2] - Şerh-i Nehc'ul-Belağa, c.16, s.211. Nehc'ul-Hayat, s.36. Fatımat'uz-Zehra Behcet'ul-Kalb'il-Mustafa, s.265, H: 1.
[3] - Yenabi'ul-Mevedde, s.213. Menakıb-i Harezmi, s.47. Zehair'ul-Ukba, s.92. Nehc'ul-Hayat, s.48.
[4] - Bihar, c.75, s.401. Avalim, c.11, s.628. Nehc'ul-Hayat, s.26.
[5] - Delail'ul-İmamet, s.7; Nehc'ul-Hayat, s.157.
[6] - Bihar, c.101, s.36. Keşf'ul-Ğumme, c.2, s.23. Nehc'ul-Hayat, s.160. Hilyet'ul-Evliya, c.2, s.40. Fatımat'uz-Zehra Behcet'ul-Kalb'il-Mustafa, s.267, H: 6.
[7] - Bihar, c.43, s.92. Avalim, c.11, s.223. Mecma'uz-Zevaid, c.9, s.202. Nehc'ul-Hayat, s.164.
[8] - Musned-i Ahmed, s.28. Kenz'ul-Ummal, c.16, s.426. Nehc'ul-Hayat, s.312.
[9] - Vekayi'ul-Eyyam, c.Siyam, s.295. Nehc'ul-Hayat, s.271.
[10] - Delail'ul-İmamet, s.7. Avalim, c.11, s.626. Nehc'ul-Hayat, s.158. Müstedrek'ul-Vesail, c.1, s.565.
[11] - Nefais'ul-Lübab, c.3, s.124.(el yazılı). Avalim, c.11, s.629. Nehc'ul-Hayat, s.56.
[12] - Bihar, c.43, s.82. Keşf'ul-Ğumme, c.2, s.25. Beyt'ul-Ahzan, s.22. Nehc'ul-Hayat, s.149.
[13] - Bihar, c.2, s.3. Mehaccet'ul-Beyza, c.1, s.30. Avalim, c.11, s.621. Nehc'ul-Hayat, s.225.
[14] - A'yan'uş-Şia, c.1, s.323.
[15] - İhkak'ul-Hak, c.4, s.481. Ğayet'ul-Meram fi Rical'il-Buhari, s.295. Nehc'ul-Hayat, s.35.
[16] - Bihar, c.37, s.103., H: 7. Fezail'ul-Hamse, c.2, s.147. Nehc'ul Hayat, s.19.
[17] - Tefsir'ul-Burhan, c.4, s.21. Avalim, c.11, s.620. Leali'l- Ahbar, c.5, s.156. Nehc'ul-Hayat, s.26. Bihar, c.68, s.155. Fatımat'uz-Zehra Behcet'ul-Kalb'il-Mustafa, s.298, H: 57.
[18] - Fatımat'uz-Zehra Behcet'ul-Kalb'il-Mustafa, s.288, H: 50.
[19] - Fatımat'uz-Zehra Behcet-u Kalb'il-Mustafa, c.1, s.304.
[20] - Delail'ul-İmamet, s.1; Fatımat'uz-Zehra Behcet-u Kalb'il-Mustafa, c.1, s.275, H: 30.
[21] - Bihar'ul-Envar, c.8, s.309; Fatımat'uz-Zehra Behcet-u Kalb'il-Mustafa, c.1, s.304, H: 76.
[22] - İhkak'ul-Hak, c.7, s.308.
[23] - Yenabi'ul-Mevedde, s.44.
[24] - Müsned-i Fatımat'uz-Zehra, s.215.
[25] - a.g.e. s.227.
[26] - a.g.e. s.235.
[27] - Bihar, c.23, s.259. Tefsir'ul-Burhan, c.3, s.245. Nehc'ul-Hayat, s.37.
[28] - Reyahiyn'uş-Şeria, c.1, s.93. Nehc'ul-Hayat, s.44.
[29] - Bihar, c.43, s.158. Hisal, c.1, s.173. Delail'ul-İmamet, s.38. Nehc'ul-Hayat, s.42.
[30] - Kasas/68.
[31] - Hacc/46.
[32] - Bihar, c.36, s.353. Avalim, c.11, s.444. Ğayet'ul-Meram, s.96. Nehc'ul-Hayat, s.38. Fatımat'uz-Zehra Behcet-u Kalb'il-Mustafa, c.1, s.281, H: 40.
[33] - Ahzab/33.
[34] - Avalim'ul-Ulum ve'l- Mearif (Behrani), c.11, s.635; İhkak'ul-Hak, c.2, s.557-558; Nur'ul-Afak, (Şeyh Keni) s.4, b. Tahran; Müntahab'ul-Kebir (Mecma'ul-Bahreyn kitabının sahibi Allame Tureyhi); el-Ğurer-u ve'd-Durer (İrşad kitabının sahibi Allame Deylemi).
[35] - Avalim, c.11, s.454. Menakıb, c.1, s.242. A'lam'un- Nisa, c.4, s.113. Nehc'ul-Hayat, s.199.
[36] - Bihar, c.43, s.176, b. Beyrut. Avalim, c.11, s.487. Nehc'ul-Hayat, s.71. Bihar, c.8, s.221-223, b. Kompani.
[37] - Bihar, c.53, s.18. Kafi, c.1, s.460. Avalim, c.11, s.401. Nehc'ul-Hayat, s.137. Fatımat'uz-Zehra Behcet-u Kalb'il-Mustafa, c.1, s.559, H: 37.
Bihar'ul-Envar kitabında (c.43, s.198), bu olayla ilgili şöyle nakledilmiştir: "Bu sırada Ali bin Ebi Talip (a.s) sıçrayıp Ömer'in yakasından tuttu, sonra onu sallayıp yere serdi, onun burun ve boynunu ayağının altına alıp çiğnedi, onu öldürmek istedi, ama Resulullah (s.a.a)'in sabr etmesiyle ilgili söz ve tavsiyelerini hatırlayınca şöyle dedi: "Ey Sahhak (Hattap) oğlu! Muhammed'i peygamberlikle üstün kılana and olsun ki, eğer Allah'tan taraf bir kitap geçmiş olmasaydı (kader böyle olmasaydı), şüphesiz evime giremeyeceğini elbette anlamış olacaktın." Bu esnada Ömer yardım dilemeğe başladı..."
[38] - Al-i İmran/102.
[39] - Fatır/28.
[40] - Tevbe/128.
[41] - Nisa/84.
[42] - Maide/50.
[43] - Neml/16.
[44] - Meryem/5-6.
[45] - Enfal/75.
[46] - Nisa/11.
[47] - Bakara/180.
[48] - Casiye/27.
[49] - En'am/67.
[50] - Zümer/40.
[51] - Al-i İmran/144.
[52] - Kayle, Evs ve Hazrec'in ninesidir.
[53] - Tevbe/13.
[54] - İbrahim/8.
[55] - Şuara/227.
[56] - Sebe/46.
[57] - Hud/121.
[58] - Meryem/5-6.
[59] - Neml/16.
[60] - Yusuf/18.
[61] - Muhammed/24.
[62] - Mü'min/78. Şerh-i İbn-i Ebi'l- Hadid, c.16, s.236. Keşf'ul-Ğumme, c.1, s.492. Müruc'uz-Zeheb, c.2, s.311. A'lam'un- Nisa, c.4, s.116. Tezkiret'ul-Havass, s.179. Keşf'ul-Mehacce, s.124. el- İmamet-u ve's- Siyase, c.2, s.14. el-İsabe, s.61. Usd'ul-Ğabe, c.2, s.522. Tarih-i İbn-i Kesir, c.12, s.441. İkd'ul-Ferid, c.2, s.6. Mizan'ul-İ'tidal, c.2, s.172.
[63] - Maide/81-82.
[64] - Zümer/15.
[65] - A'raf/96.
[66] - Zümer/51. İhticac, c.1, s.108. Emali, c.1, s.384. Delail'ul-İmamet, s.39. Belağet'un- Nisa, s.32. Keşf'ul-Ğumme, c.23, s.147. Şerh-i İbn-i Ebi'l Hadid, c.16, s.233. A'lam'un- Nisa, c.4, s.123. Bihar, c.43, s.158. Avalim, c.11, s.445. İhkak'ul-Hak, c.10, s.306. Nehc'ul-Hayat, s.126.
[67] - Bihar, c.28, s.303; c.43, s.203; el-İmamet-u ve's- Siyase (İbn-i Kuteybe), c.1, s.20.; A'lam'un- Nisa (Cahiz) c.3, s.1214.
[68] - Bihar, c.43, s.204. Keşf'ul-Ğumme, c.1, s.494. Mecma'un- Nureyn.147. Nehc'ul-Hayat, s.291.
[69] - Bihar, c.79, s.27. Beyt'ul-Ahzan, s.176. Nehc'ul-Hayat, s.315.
[70] - Bihar, c.43, s.214. A'yan'uş-Şia, c.1, s.321. Avalim, c.11, s.514. Nehc'ul-Hayat, s.320.