Yezîd ki yirmi bir yıl Peygambere karşı savaşan Ebu Sufyan’ın torunudur.
 Yezîd Peygamber’in amcası Hamza Seyyid’üş-Şüheda’nın ciğerini yiyen Hinde’nin torunudur. İmam Ali’ye sövmeği ibadet haline getiren, İmam Hasan’ı zehirleterek öldüren Muaviye’nin oğlu Yezîd’ten de ancak bu beklenirdi.

Allah ve Resûlü’nün lanetlediği ailenin oğlu Yezîd peygamber evladı, cennet gençlerinin efendisi Hz. İmam Hüseyin ve 71 yarenini Kerbela çölünde hunharca katletmesinin üzerinden daha iki sene geçmeden Peygamber şehri Medine’ye bir ordu göndererek, ashabın kanı ve ırzı da dâhil her şeyini askerlerine mubah kıldı. Ravza-i Mutahhara’yı atlarına ahır yaptı. Peygamber’in mescid ve mezarını, oraya sığınan ashabın kanına boyadı.

Bilânço: Bu şehirde kafesteki kuşlara varıncaya kadar, müdhiş bir yağma, namusu kirletilmiş binlerce sahabî kızı-gelini, bunun sonucunda doğmuş gayr-i meşru çocuklar, on binlerle ifade edilen ölü sayısı.

Bu katliamdan ancak Yezîd’e (vatandaşlık ta değil, tebaalık da) kul ve köle olmak üzere bîat edenler, kısmen canını kurtarabildi. Bu facia, tarihe meşum “Harre Vaka’sı”  olarak geçti.

Bu facianın hemen peşinden de Mekke-i Muazzama’ya yönelerek Mescid-i Haram’ı mancınıkla taş yağmuruna tutup Müslümanların kıblesi Kabe’yi ateşe verdi. Oradaki mukaddes emanetleri yakıp kül etti.

İşte tam burada “İmam Huseyn’in Yezîd’e bîati ne anlama gelecekti ve hangi rezillikleri onaylayıp desteklemiş olacaktı?” sorusunun cevabı daha iyi anlaşılıyor.

Hiçbir mukaddese saygısı olmayan zalim Yezîd’in, Bedir’de ölen müşrik dedelerinin intikamını Hz. Peygamber’den almak için bütün bunları yaptığını açıkça kendisinin söylemesine rağmen, hala Yezîd’in bütün bu cinayet ve rezilliklerine mazeret uydurup, Yezîd’i korumaya çalışanların günümüzde dahi var olduğunu hayret ve ibretle müşahede etmekteyiz.

Asıl hayret veren bu korumayı din adına, İslam adına yapmış olmalarıdır. Yezîd’i mazur görüp koruma ihtiyacı hissedenler, o dönemde yaşasalardı onun askeri olup bütün bu mezalime ortak olacaklardı. Zaten ortak sayılırlar. Çünkü Hz. Peygamber (s.a.v.) “Kim bir kavmin yaptıklarına rıza gösterirse o da onlardandır” buyurmuştur. Akl-ı selim de bunu hükmeder.